Ben sevdim eller aldı,
Ben ağladım eller güldü,
Ben hiç yaşamadım zaten
Felek süründürdü
Niye baba niye
Söylesene
Hata yok değil ki bende,
Yokluğunla kader bağlarımız arasındaki çelişki telkin ediyordu beni. Geçti bunca acı.
Şimdi ne yaparım bilmiyorum. Yokluğunda ne yapıyordum?
Sen hayatımdayken nasıldı herşey?
Şimdi ne olacak?
Bu soruların cevabını sen veremezsin bana.
Ben? Ben hiç veremem.
Kimseyi duymak istemiyorum.
Karanlık içine çeksin beni. Başka bir yolu yok mu ya? Cidden?
Bu kadar mı çabam?
Tamam bir çaba, emek, azim göstermedim. Gösteremedim değil, göstermedim. Kendi ellerimle geleceğimi geçmişimin üzerine yıktım.
Etti sıfır. Koskoca bomboş bir sıfır! Çünkü geçmiştim boştur benim. Çünkü ben hiç yaşamadım.
Ben doğduğum an öldüm.
Acıyı kaybediyorum, tek varlığımı.
Mutlu olmak nedir, bilmiyorum ben. Öğrenmekte istemiyorum.
Kaybedin beni ruhlarınızdan, zihinlerinizden.
Yok olmak istiyorum.
Dünya'da yalnız değilim, bu duyguları ilk ben yaşamadım, toplumsal ve bireysel bütün yaşanmışlıklar ortak insan hafızasının bir ürünü.
Bu yüzden seviyorum kitapları; hangi çağda, hangi coğrafyada yazılmış olursa olsun orada bana ait, bana varmaya çalışan bi şey var.
Sensizken( Kendimden)
Senden başka her şeye kör gözlerim
Seninleyken bile seni özlerim
Resmine dalıp giden gözlerim
Yüreğimden kan akıyor sensizken
Vuslatın gönlümde bahar yelidir
Hasretin gözümün akan selidir
İlin köyün gönlümün başkentidir
Yaşamak gerek herşeye tüm hatalara, yanlışlara rağmen.
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş.
Nasıl yaşadım on yıl bu evde?
Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi
mi içimden?
Ben ne yaptım?
Kimse de
uyarmadı beni.
İşte sonunda anlamsız biri oldum.
İşte sonum geldi.
Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım;
kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Oğuz Atay, Tutunamayanlar
Bonne journée
"Yatağımın karşısında bir pencere var.
Odanın duvarları bomboş.
Nasıl yaşadım on yıl bu evde?
Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden?
Ben ne yaptım?
Kimse de uyarmadı beni.
İşte sonunda anlamsız biri oldum.
İşte sonum geldi.
Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
Oğuz Atay
Tutunamayanlar
Oğuz Atay. Tutunamayanlardan küçük bir anekdot.
“Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım, kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.”
Bu satırları herkes illa bir yerde görmüştür veya duymuştur. Peki hiç düşündük mü? Oğuz Atay neden bunu söylemiş veya yazmış?
Belki de hiç resim asmamak daha iyidir. Neden derseniz. Şöyle anlatayım Siz ileride yanlış insanlarla biriktirdiğiniz anıları hatırlamak ister miydiniz?
Sizin yerinize ben cevap vereyim tabii ki hiç bir insan bunu istemez ve o zamanlarının boşa gittiğini düşünür. Keşkelere boğulur. Keşke o insanı tanımasaydım. Keşke ona o kadar değer vermeseydim... Bu keşkeler uzar ve gider.
Bu yüzden bir insan nasıl mutlu ve huzurlu hissediyorsa onu gerçekleştirmelidir. Hayatı sürekli dolu yaşayayın diye sürekli bize empoze yapılıyor. Peki sürekli kendimizi bir şeylerle meşgul edersek önümüzdeki gerçekleri nasıl göreceğiz?
Bunları neden kimse söylemiyor?
Hiç düşündünüz mü?
Bence tam vakti. Yanınıza bir kahve veya çay alın ( bunu neyi sevdiğinizi bilerek hissederek yapın) ve düşünmeye başlayın. İyi düşünmeler...
600
600.gün... Zamanı tutamıyorum sevgili durduramıyorum. Son günümüzde bana "dursun mu zaman?" demiştin. Dursun artık sevgili, dursun artık, hayır zaman akıp gitmesin. Yarın, dün olsun. Zaman artık geriye aksın istiyorum. Merak etmiyorum geleceği, istemiyorum geleceği. Gözlerimin ışığının sönmesini izlemeyi değil, ışığını geri kazanmasını
Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. Işte sonunda anlamsız biri oldum. Işte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Tutunamayanlar-Keyifli okumalar dilerim ✨
Anıları yaşatmaktan anı yaşamadım ben
Zafer Algöz