Aaaah, bir ermiş olaydım... Seni çont ederdim. Dilini ağzında odun ederdim. Yetmiş yaşında karı ederdim seni. Hiçbir şey yapmasam, o akılsız başının içine azıcık akıl sokardım. Yazık ki ermiş değilim. Hiçbir gücüm yok.
Sayfa 306Kitabı okudu
Bazan dalıyor, kendini öyle zavallı, öyle kimsesiz, öyle dünyayı kendine düşman, öyle yapayalnız sayıyordu ki, neredeyse oturup, çocuklar gibi burnunu çeke çeke ağlayacaktı. Eli ayağı kesilmiş, kafese konmuş, hiçbir çaresi kalmamış bir aslana benzetiyordu kendisini. Elinden hiçbir şey gelmez, ama ondan gene de korkulur.
Sayfa 338Kitabı okudu
Demiş ki, Akhüyükteki nar ağacının yanında bir gün yatarsanız, cümle dertlerinizden pirüpak olursunuz.
Sayfa 91Kitabı okudu
Burjuvazi; Sosyalizm, tutsaklıktır diyor. Hürriyet benim düzenimdedir, diyor.
Onun hürriyeti söyle bir hürriyete benziyor : Bir insanın elini ayağını bağlamışız. Birde demir parmaklıklı bir yere kapatmışız...
Birde sesinin ulaşabileceği yere insan yaklaştırmıyoruz. Ona demişiz ki, konuş konuşabildiğin kadar .Sen hür bir insansın...
Kürt demiş ki, ölüm ölüm ya bu hırlamak da nesi oluyor!
Sayfa 11
Hüzünlü bir sessizlik var üzerimde. Anlatamamanın, kırılmışlığın, kimsesizliğin, acının sessizliği..
"Konuşan insan öyle kolay kolay dertten ölmez. Bir insan konuşmadı da içine gömüldü müydü sonu felakettir." demiş Yaşar Kemal.
Çok anlattım zamanında, çok konuştum fakat fark ettim ki kimse beni dinlemiyor, anlamıyor veya anlamaya çalışmıyor. Ben ise anlatıp üzüldüğümle kalıyormuşum meğer, ne acı.
Ben artık susuyorum, fısıltılarımdaki çığlıklarımla sessizliğin kucağına yatıyorum. Konuşmayı unuttum fakat dinlemeyi öğrendim. Dinledikçe insanların içinde ne fırtınalar koptuğunu gördüm. Neden artık kimse kimseyi dinlemiyor? Neden herkes konuşmak için fırsat kolluyor? Neden kimse kimsenin acısını, hüznünü, mutluluğunu, sevincini hissetmiyor? Ne oluyor bize?
İnsan olarak varız ama insan olarak yaşayamıyoruz. İnsanî özelliklerimizi kaybediyoruz günden güne, yok olduğumuzun ise farkında bile değiliz.
İnsan kalabilmek dileğiyle..