“Kaderin insanla ettiği tüm alayların içinde karşılık görmeyen bir aşktan daha korkuncu yoktur.”
Rusçada “acı” anlamına gelen takma adıyla yazılarını yayınlayan Gorki, bu kitabında da mahlasının hakkını vermiş.
Petruşa ve Kolya, onları terk eden annelerinin ve bu terk edişin bıraktığı travmalı, son derece katı ve sevgisiz babalarının gölgesinde büyümüş iki kardeş. Bir anne figürünün yokluğu ve onları insan saymayan babaları sebebiyle ilgiye ve şefkata muhtaçlar.
Tabii bu şefkati de karşılarına çıkan belki de ilk kadında, Larisa Antonovna’da buluyorlar. Genç, üstelik oldukça güzel, her erkeğin arzulayacağı bir kadın olan Larisa’nın hayatında tek bir aşka yer var: tiyatro.
Hem Kolya hem Petruşa ona aşık olsa da ikisinin de şansı olmadı. Çoğu erkeğe göre belki de daha “güzel” diye adlandırılabilecek bir erkek Kolya. Kitaplarına düşkün, zeki, uysal. Petruşa ise babasından kalan fabrikayı işleten, belki daha ‘erkeksi’ denebilecek bir tip, fakat daha az zeki.
Fakat Larisa; hırçın, kendini beğenmiş, kaba bir kadın. Dış görünüşünden gelen kibirine rağmen, tiyatroda asla rolünün hakkını veremeyen bir oyuncu.
Talihsiz olaylar tabii bu karşılıksız aşklarla beraber daha da hararetleniyor. Hikayedeki kimse mutlu değil; kader avucunun içine alıp oynuyor herkesle. Kaderlerine mahkum edilmiş, çırpınsalar da kötüye gitmekten kaçamayan, aşkın mağdurları.
Hikayenin bazı kısımları beni çok memnun etse de, okumasam da olurmuş dedirtti. Tabii boş vakitte çerez olarak gidebilir; yine de, ısrarla tavsiye edeceğimi sanmıyorum.
