En Eski İsmail Bilgin Gönderileri
En Eski İsmail Bilgin kitaplarını, en eski İsmail Bilgin sözleri ve alıntılarını, en eski İsmail Bilgin yazarlarını, en eski İsmail Bilgin yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ölmeden önce dünyanın en şerefli, en akıllı ve en kıymetli canlısı olan insan ölünce, kuru bir dal, sararan bir yaprak, yere düşen bir yağmur damlası gibi sıradanlaşıyordu.
Kar, eski, isli bir boyanın üstüne beyaz boya vuran temiz ve titiz bir boyacıyı andırıyordu. Keşke karın getirdiği beyazlık insanların kirlenen gönüllerini, ihtiraslarını da silebilse, keşke ak pak eyleyebilseydi.
93 harbinde Aziziye tabyasında bir destan yazan kahraman kadın şimdi de bu davranışı ile küçük bir destan yazmıyor muydu? Erzurum valisi gözleri dolu dolu bunları düşünüyor, cefakar, vefakar Erzurum kadınına ne söyleyeceğini, nasıl hareket edeceğini bilmiyordu. Hemen Nene Hatunun o nasırlaşmış, derisi çatlamış, ana kokan, un kokan mübarek ellerini öptü. Nene Hatun giderken geri döndü, belli ki, Erzurum valisine bir şey soracaktı.
- Ruslar gelemez değil mi oğul?
- Gelemez Nene ana, dedi. Sen burada iken Ruslar Erzurum'a gelmeye cesaret edemezler.
Kar, sağa sola serpiştiriyordu. Sarıkamış'ta beyaz bir hüzün mayalanıyordu. Bu hüzün hayalin, ümidin kaybolup gittiği, karlar içinden doğan beyaz bir hüzün idi. Bir sevgiliye, bir bekleyene kavuşmak için her çileye göğüs geren erlerdeki beyaz hüzün üşüyen gönüllerinde büyüyordu.
Güneş yerdeki kristal yapılı karların üzerine vurduğunda, geceleri gökteki yıldızların yere düştüğünü gördüler. Ve yerde en çok parlayan iki yıldızın anne ve babaları olduğuna inandılar. Ara sıra çıkan bir rüzgar,sanki bu yıldızların yüzünü okşuyordu.
Ben artık denize dönen dalgaların bir köpüğüyüm...Öyle demiştiniz. Toprağa düşenler denize dönen dalgalar gibidir.
Ey Gelibolu'nun kanla sulanan toprakları. Bizler bu toprakları kutsal bildik. Canımızdan çok sevdiğimiz bu topraklara şehitlerimizi kendi ellerimizle gömdük. Bu nazlı topraklar bizim sevdamız. Bu topraklar için her şeyden vazgeçtik. Bir tek sevdamızdan geçmedik. Geçmeyeceğiz de....
Bir kara tren, uzayıp giden raylarda sadece tutsak edilmiş Türk erlerini taşımıyordu. Vagon vagon, gönülden gönle büyüyen ve bu yolculukla her dem artan beyaz hüznü de taşıyor, Sibirya'ya götürüyordu...
Sayfa 297
