İç detayları olan bir incelememsi(bu duruma bir isim bulmalıyım) olacak, bilginize.
Murathan Mungan seferine bu kitapla başlamak keyifli oldu. Böylesi bir Divan’a süzülmek, keyifliydi.
Kitapta kullanılan aşk unsurundan başka çöl, kum, ferman gibi kelimeler sıkça geçiyor. Gerçi divan sonunda çöle dönmek istediğini belirtip, aşkta mecnun olmaya adanmışlığı anlatıyor sanıyorum. Kum ve ferman ifadelerini bilemedim, yanıltmak olur söylemim.
Yaş şiirinde Cemal Süreya’ya;
“yazmam daha aşk şiiri
diyenlerin kervanında kışladım” diyerek, bence bir selam göndermiş, güzel de olmuş.
Kitabın 69. sayfasında, ferman şiirinde 11 kere tekrarladığı “bazı ırmaklar tükenmek için akar” dizesi, 115. sayfada, ırmağa kapılmış ferman şiirinde 11 kere; “bazı ırmaklar öldükten sonra kavuşurlar denize” olarak geçiyor. Tükenmeyi ve bitmişliği çok güzel anlatan iki dize ile karşılaşmak çok keyifliydi.
Sonuç olarak keyifli bir kitaptı fakat yaş aldıkça yeniden okunup yeniden anlamlandırılması gereken bir kitap olarak benimle gelecek.
İncelemem bitti, bitsin.
