Bazen düşünüyorum da, denk geliyor. Bir ölüm haberi alıyorum, sonrası toprağın altı. Ve beraber güldüğün insanlar yok yanında. Beraber gıybet ettiklerin yok. Yok ama onun günahını sen orada tek başına vereceksin. Bazen düşünüyorum da her insan yalnızdır. Ama bu yalnızlığı unutmak için sürekli bir uğraş bulur kendine. Diziye bağlanır mesela. Niye?
Günaydın
Kör adamın hayatını düşünüyorum o anda. Mesela minik kızın hayatını sonra. Mesela, bir sokak çocuğu olsaydım, diyorum kendi kendime. Kimliksiz kalabalıklar arasında sadece ayaklarım yürüyor. Birden aşk şarkıları haykırıyor plakçılardan. Senin özlemine hemen oracıkta yeniliyorum. Bir karanfil armağan ediyorum kendime ve sana. Gizemli bakışların fesleğen kokusu gibi çoktan siniyor hayatıma. Elinde tek karanfille sendeleyen serseri bir aşık. Gülerek dalga geçiyor kendiyle. Aptallığımı çok seviyorum...
... Ne de şeytan bir günahı, kargoyu beklediğim kadar.
Kitap kargosu beklediğim günler içim kıpır kıpır oluyor. Misafir gelecekmiş gibi erkenden kalkıyor, sürekli kargo takip sayfasını yeniliyorum. Her şey değişti hayatta, bu heyecan aynı kaldı.
Şiir bir dengeydi benim için, katlanmayı başarmak ama yenilgilere
karşı çıkmaktı bir bakıma. Oysa yeniliyorum artık, içimden içimden yıkılıyorum.
Sayfa 150 - 60. MektupKitabı okudu
Okudukça insanlardan uzaklaşıyorum
Böylesi daha iyi
İçlerinde olduğum zaman hislerime yeniliyorum.
Sayfa 26Kitabı okudu
