Rötuşsuz Fotoğraf...
Güzel bir incelemeden (#127916949) etkilenerek okuma listeme almıştım, bugün ne okusam diye aranırken bir çırpıda okuyuverdim. Ne yalan söyliyeyim, beğendiğim ve beğenmediğim kısımları oldu.
Sevdiği bir insanın hapiste olmasının kendisinde tetiklediği duygularının fotoğrafını çekmiş 
Umay Umay, "
Bütün Güzel Çocuklar Şüpheli" adlı bu kitapta. Bu fotoğrafı sunarken hiçbir rötuş yapmamış; sitemini, hüznünü, isyanını, sevgisini olduğu gibi paylaşmış. Bazen aklına estiği gibi, bazen de sustuklarını haykırmaya çalışır gibi.
Seven bir insan olarak sevdiği insandan bir şekilde mahrum ve ayrı bırakılışının acısını çıkartmış adeta kaleminden, sayfalardan, okuyanlardan. Bazen çok narin, nazenin, duygulu ifadeler kullanmış, bazen de ağzına geleni söylemiş, kim ne der, ne düşünür kaygısı olmadan.
Belli bir mahallenin gözlüğüyle, normatif biçimde bakılırsa okuru rahatsız edebilecek ifadeler yok değil. Ama bunları yazanın da nihayetinde bir insan; seven, sevdiğinden ayrı kalmış, bundan dolayı üzgün, kızgın, kırgın bir insan olduğu göz önüne alınırsa, beğenilmese de hak verilmese de anlayışla karşılanması gereken bir durum bence.
Okurun kendi haleti ruhiyesine, okuma motivasyonuna ve bakış açısına göre kendine bir şekilde hitap eden bir şeyler bulabileceği, ya da "Aaaa, bunu da demiş!" deyip mesafeli durabileceği bir kitap olmuş. Nesir ve şiirin bir arada olduğu bu kitapta, nesir kısımlarını okuma keyfi açısından daha dikkate değer bulduğumu ifade edebilirim.
