Ufka baktı. Gözleri çok güzeldi. Gökyüzü kadar mavi ve bir o kadar da sonsuzdu. Fakat bu güzel gözlerde ayrı bir hüzün vardı. Kendisi sessizdi, gözleri de sessizliğinin süsü.
"Gitmek istiyorum buralardan. Çok uzaklara, tanıdığım kimselerin beni soramaya bile gelemeyeceği bir yere."
"Neden buradan ayrılmak istiyorsunuz hanımefendi? Çok güzel bir tepe. Her taraf yeşillikler ile dolu, mevsimler ile süslü. Her sabah çiçekler sizi izliyor ve kuşlar sizi selamlıyor."
Sakince, bir piyanodan çıkan en hafif melodi gibi hoş bir sesle gülümsedi. "Olaya çok duygusal bakıyorsunuz. Fakat ben bu kadar duygusal yaklaşamıyorum. Artık selamını alamıyorum kuşların, çiçekler ile göz göze gelemiyorum. Ne yeşillikten bir zevk alıyorum, ne de mevsimlerin gelip geçtiğinin farkına varıyorum. Sadece soğukluk hissediyorum. Küçük bir kafes gibi. Her sabah kalkıyorum. Yatağımı topluyorum. Kahvaltımı yapıyorum. Sonra var ise ev işlerini yapıyorum. Misafir gelirse önlerine yemeği tabak ile koyuyorum. Gelmezler ise kendi tenceremden yiyorum. Biraz televizyonu açıp seyrediyorum. Fakat televizyonu kapattığımda Her şey sona eriyor. Sanki her zaman okuduğum bir kitabı bitirmek ve tekrardan aynı kitaba başlamak gibi. Her gün aynı döngünün içine tıkılıp kalıyorum. Bir şeyler yapmak istiyorum fakat Bir süre sonra tıkanıyorum. Ne yapacak bir şey ne de oyalancak bir şey buluyorum. O günkü kalkma amacımı kaybediyorum. Etraf sessizleşiyor, gözlerim tekrardan bu tepelere kayıyor. Bu tehditkar tepelere. Ve yine kalbim sıkışıyor... Galiba burası öleceğim tepe."
Sen de en çok bu yüzden kaybediyorsun değil mi?
Çok kıymet veriyorsun, çok önemsiyorsun ama asla karşılık göremiyorsun...
Hep geride kalan, hep bekleyen, her gelişinde de hiçbir şey olmamış gibi karşılıyorsun.
Ama yine değerim bilinmiyor.
Öyle değil mi?
Sen de çoğu zaman doğru olanı biliyorsun ama gönlüne söz geçiremiyorsun.. .
Ne güzel olurdu herkese hak ettiği şekilde davranabilsek... Yenilmesek yüreğimize,
Ve kim bize ne ne hissettiriyorsa aynısını ona da hissettirebilsek...
Ama bir gün bunu başaracağız ve kimsenin vazgeçilmez olmadığını bazılarına anlatacağız..
Uzun bir aradan sonra yorucu bir kitaba daha denk geldim. Bilirim acımak ile merhamet farklı şeyler. Her ikisini de yaşayacağım. Öfkeleneceğim, yine içim cayır cayır yanacak. Vicdanım kaldırmayacak ama okuyacağım. Yine de onun yaşadıklarını yaşamaya çalışacağım. Bir gün onun yaşadıklarına benzer şeyleri yaşamayacağım ne malum ya da yaşamış, yaşayacak olan birine denk gelmem. Hayatta yüzleşmekten kaçtığımız için kaybediyoruz, kaybettiriyoruz. Yine üzerine gideceğim. Uzun yıllar kitap okumama engel olan (kurgu veya gerçek) ortak olduğum ıstıraba yenik düşerek yüzleşmekten kaçınmamdandı. İnanır mısınız ben kitap okumaya gerçek manada geçen sene bu zamanlarda başladım. Yüzleşmekten kaçmamayı başarabildiğim vakit, kitap bitirebilmeyi de başarabildim.
SENİ DÜŞÜNÜYORUM
Yine gözlerim doluyor;
Niye mi? Çünkü o gün aklıma geliyor
Hani bırakıp gitmiştin ya beni; o günden beri yüreğim yanıyor
Nereye baksam sen! Sesin hala kulaklarımda
Dilimde tespih oldu ikimizin şarkısı, çırpınıyor dudaklarımda.
Sensizlik bir kor gibi yakıyor sinemi
Seni düşündükçe derinlere dalıyorum,
Daldıkça kaybediyorum kendimi
Sen benim sığınacak tek limanımdın
Beni sensizlik denizinde boğulmaktan kurtarmıştın
Madem ellerinle batıracaktın,
Söyler misin beni neden kurtardın..?
AŞKIN ESARETİ
Zaman zaman bir boşluk hissediyorum içimde. Hani insan bir an için eliyle midesine bastırır ya. Böyle bir şey. Nedenini bilmiyorum. Hayır, canım acımıyor. Sanki bir anda yalnız kalmak gibi bir duygu sadece… Sanki birinin senin adını uzaklardan bir yerden haykırması gibi…
Ha, unutmadan…
Bu gün bir arkadaşıma seslenirken yanlışlıkla
Anlamı Olmaz - Muhammed Işık
Yine eve geç geldi yemeğini yedikten sonra televizyonun karşısına geçti. Buna daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Görücü usulü evlenmiş olmamız, bana âşık olmaması, böyle yapmasını gerektirmez ki. Ben onu sevmeye başlamışken onun evliliği hayatın bir parçası olarak görmesini içime sindiremiyorum. Az biraz sevgi