ZAMAN BOŞLAMASI
Abuk subuk düşünceler yine burada,
Aklımın bir köşesinde.
Sinsice ve illetçe,
Her gün doluşup geliyor istemsizce,
Benden oldu sanki.
Yine bur sabahın pisliğine,
Akşamını nefretle bekleyecek bir bireyim.
1k
Yeter bu kadar yadırgadığın kendini
Yalnızlığın kendindir, sen sen olamadın
Başaramadın ayakta durmayı
Şimdi arıyorsun kendini çaresizce
Umutsuz birinin evini çaldın
Kapıyı zorladın ve kırdın belki de
Asla yapmam asla etmem
Durdurma kendini salıver
Bugün yine içimde bir boşluk var.
Yüreğimdeki hüzün ruhumu sarıp sarmalıyor.
Manasızlığın ve sevgisizliğin pençesinde kıvranıyorum.
Yalnızlık beni kuşatmış hiçlikle yüz yüze bırakmış.
Hiçbir şeyin anlamı kalmamış gibi hissediyorum.
Dünya etrafımda dönerken ben içimdeki çaresizlikle adeta donup kalmışım.
Ne yapacağımı bilemiyorum.
İnsanlar, yanımdan geçip giderken ben, kendi içimde kaybolmuşum.
Kimse beni göremiyor kimse beni anlayamıyor.
Sevgisizlik sanki ruhuma bir zehir gibi işlemiş.
Kalbim yaralı bir kuş gibi çırpınırken kimse ona merhamet etmiyor.
Yalnızlığım içimi kemiren bir yaban domuzu gibi her geçen gün daha da derinleşiyor.
Bu karanlık bulutlar hiç dağılmayacakmış gibi geliyor bana. Ne zaman güneş doğacak ne zaman içimdeki bu karanlık gölgeler dağılacak bilmiyorum.
Belki de hayat hiçliğin içinde kaybolup gitmek üzereyken ben son umudumu da kaybediyorum.
Mustafa
Ahu
Sen
Açmışsın kollarını koşuyorsun üzerime
Bir işık yanıyor kenar evde; bulutların üzerinde
Piramitlerden bir sancı karnıma doluyor
Etraf, Mısırın eski bir köyü, eski güneş ve eski yıllar
Sahiplerinden yeni kurtulmuş kullar
Yüzükoyun siyahi bir adam yatıyor yerde kıpırdamadan
Rum köylülerini kipriklerinle kalbime attığını hissediyorum
Beyaz
YOK OLUŞ ZAMANI
Bir genç varmış,
Bir güzelin kalbini kırınca eksik kalmış.
Uzun bir düşünce havuzundan,
Akıl dermanından geçmiş.
Ama fikri gerçeğin ahvalinde değilmiş,
Bir genç varmış sadece varmış.
Gece ve gündüz bir yerde bitecek,
AHŞAP FELSEFE
Şuradaki sandalye gibi bekliyorum,
O düz bir ağaca bakar ya,
Ha işte onun gibi.
Kitlenmişim duygulara karşı,
Aklımda bin bir şehir yığıntısı,
Demiye demiye lafım eskimiş.
Kırılıyorum değerlim...Sana bile yük olduğumu anladığım günden ben en çok bana kırılıyorum. Her gün kırılan parçalarımdan bir parça daha kaybediyorum. Bazen özlemim o kadar çok oluyor ki, "gelse de yine çılgınlığıma sabretse," diyorum. Sonra üzülmeni istemediğim için, hüznü arkadaş ediyorum kendime. Çocuk ruhumu da aldın götürdün giderken. Olamıyorum, ne eskisi kadar çocuksu yanlarım, ne de çılgın taraflarım kaldı geriye. Sanırım anılarına hapsettin giderken.
Bak, ben yine kendimi sana dertlenirken buluyorum. Çünkü ben, bir tek sende dinleniyorum...
Kitabsever
Pasta filan ister misin.
Dur Kaça bastığını söyleme ,
ben tahmin edeyim.
Bence sen otuz otuz beş gibisin
Maksimum otuz beş.
Otuz altı olsan bilirim anlarım.
Çünkü ben kendi yaşımda birini hiç görmedim.
En son bir kadınla otuz beşinde ayrıldım.
Onunla bir yada iki doğum günü kutladık.
Ne hediye aldığımı şuan hatırlamıyorum.
Kesin iyi bir şeydi
Kendimi denize atamam. İçimi suyla doldurup seni oracıkta boğamam. Çık içimden ruhumdan güzellikle söylüyorum bunu sana. Bizim için hiç iyi bir şey olmayacak. Başka bir hikaye geç. Hava ne kadar güzel. bu gece seni istemeye gelecekler... Sene 2010 belki 11 kimbilir ..
): beyaz olarak doğdun .. Kırıkkale gibi bir yer senin gelişimin için uygun
Unuttum desem de inanma,
baktığım her yerde görüyorum seni,
aynalarda bile karşımdasın.
Her şeye rağmen
yine de sen dediğim her gün
kaybediyorum yeniden.
Yorgunum,
ve yıllarca dinlensem bile geçmeyecek gibi.