Yukarıda yine kilitledim kendimi. Bu kilitlemelerimi de annemden almışım zaten. Çocukken ne zaman evde kötü bir şeyler dönse kendini odasına kilitlerdi. Bazen günlerce odasından çıkmazdı... Ve şimdi ona benziyorum. İşin içinden çıkamadığım her zaman kendimi odaya kilitliyorum. Anneme benzemekten nefret ediyorum.
Bir zamanlar sevmiş olması, ömrü boyunca seveceği anlamına da gelmiyor. Ama yine de insan böyle durumlarda, “Yaa eskiden böle bir adamdı, ama belki olur yeniden,” umudunu taşıyor, yapacak bir şey yok!
Öyle kariyer yapayım gibi bir derdim yok, biliyorum ki memelerim sarktığı zaman kariyerim de bitecek. Hem eskidendi öyle şeyler, bir ara çok hevesliydim; bir şeyler olayım, aman da aman diye. Sonradan baktım, şu hayatın tek anlamı, sana saçılan tohumlardan insan yapmak, başka bir şey için gelmemişsin dünyaya. Ya da aşk gözümü kör etti, yine ben manyaklaştım ve ilk bulduğum adamı kocam vasfına soktum...
