sen benimle gökyüzünde koşmayı
sen benimle ölürken buluşmayı
paylaşabilir misin
güneşi koklayınca çatlayan bir tohumu
ırmağın yüreğinde çiçeklenen yangını
her akşam yalnızlığı uyandıran toprağı
her sabah bir gölgeyi sevindiren yaprağı
paylaşabilir misin
sen benimle gökleri paylaşabilir misin
hani salkım saçaktır bulutlarda sevgiler
hani bir turna
Genç kız ellerini uzatmıştı
Aşk dolu sevgi yağmurlarına
Kolunda uçuşan yusufçuk dövmesi
Nabzında yitik bir alfabenin son harfiyle
Fransız bulvarında trafiğin sol tarafında
Gazeteyle yüzünü kapamışlar
Umutla hayatın korkularından kaçarken
Soluksuzca iç çekerek
"The Lonely Shepherd" dinler
Mutluluğa olan açlığını bastırırdı
Fransız bulvarında trafiğin sol tarafında
Yüzünü gazeteyle kapamışlar...
...
Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim. Öyle bir tüketmek ki, sonucu yepyeni bir "ben"e ulaştırırdı beni, kederli dalgınlığımdan her döndüğümde...Bir ben ki tüm ilişkilerin perde arkasını görür de gülerdim sessizce yapay
Bazen şöyledir: Ne yapsak ne etsek olmaz. Neresinden tutsak elimizde kalır. Hiddetlensek de durmaz, yalvarsak da. Olur biter olacak olan. Akar gider zaman. Önünde yıkar duranı. Yıkar geçer, tüm iyi niyetimizle orada dimdik dursak dahi. Uyar'ın o çarpıcı mısraı gibi yok eden bizizdir her şeyi, her şeyi tamir etmek isterken üstelik: "Her
Pembe uçurtmalar yolladığından beri
Sarardı tiryaki menekşeleri
Sonbaharın tozlu kafeslerinde
Sevgi turnaları yakalıyorum
Turnalar gidiyor; ben kalıyorum
Avareyim, asudeyim, yorgunum
Bilmiyorum neden sana vurgunum
Erzurum garında, banklar üstünde
Uyku tutmuyor karanlıkları
Yitik düşlerimi kovalıyorum
Gölgeler gidiyor; ben kalıyorum.
Nurullah Genç
Yağmur yağarken dışarda Ömür Hanımla sohbet ettim
Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür hanım, şiiridir, beni
konuşmaya zorlama ne olur. Sözün sularını tükettim ben,
kaynağını kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldı yüreğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük...Yalnızım
Ömür hanım, geceler boyu akıp giden ırmaklar gibi karanlıklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnızım...Sularım toprağa sızıyor bak. Yüzümü geceler örtüyor.Binlerce taş saklanıyor içimde. Kim kimin derinliğini görebilir, hem hangi gözle?
Gök karardı yine
Yağmurun şiiri başladı sessizce
Her damla hüzünlü bir notayı düşürdü toprağa
Ve toprak ağıdını fısıldadı yapraklara
Yapraklar sarardı bir bir döküldüler
Her biri bir umudun son buluşu
Rüzgarın kollarında hüzne yolculuk ederler
Son danslarını yaparlar hüzünle dolu
Kuşlar bile şarkılarını unuttu
Göç mevsimi geldi gittiler
Ölümün coğrafyasında, yitik birer masum çocuktuk.
Dilsizdik, kimsesizdik, kimliksizdik!
Ama insandık!
Mehmed Uzun