“Tanrı aşkına!” dedi çorapçı, “Sağır mısın be adam?”
Gerçekten de zangoç sağırdı.
“Quasimodo bu! Zangoç Quasimodo! Notre-Dame’ın kamburu Quasimodo! Tekgöz Quasimodo! Topal Quasimodo! Noel! Noel!”
Görülüyor ki zavallı yaratığın istemediğin kadar lakabı vardı.
“Gebe kadınlar dikkatli olsun!” diye bağırıyordu öğrenciler.
“Ya da gebe kalmak isteyenler!” diyordu Joannes.
Gerçekten de kadınlar elleriyle yüzlerini kapatıyorlardı.
“Hay çirkin maymun!” diyordu bir kadın.
“Çirkin olduğu kadar da kötü!” diyordu bir diğeri.
“Şeytanın ta kendisi!” diye ekliyordu bir üçüncüsü.
Ecegilleri Okumak -2
"Şiiri bir araç olarak seçiyor Ece Ayhan, kendini yaratırken başvurduğu bir araç. Giderek “şiir olmak” gibi bir sonucu peyliyor belki de. Bana kalırsa bir ermiş tavrı bu. Ya da kendi tapınağını arayan bir tanrıtanımazın başkaldırısı. Yoksa şiir onun nesine gerek! Aradığı derinliği, gereksindiği doygunluğu bulacağına aklı yatsa, bir cenaze
Çıkmış üstüne eski bir ipi geren taşın,
Dilinde dua, zangoç, üzgün, mırıldanarak
Dinliyor inişini uzak çınlamaların
Bir kuş geçiyor yanından, ona dokunarak.
Ben arzulu gecenin o adamıyım. Yazık!
Boşa çekiyorum Ülküyü çalan halatı
Bir tutam tüy söylüyor soğuk günahlarımı,
Çok usul geliyor kulağıma sesler artık!
Ve bir gün, yorgun boş yere çekmekten bu ipi
Taşı atıp ucuna asacağım kendimi.
