Sessiz bir erdem değildir sadece, bir idrak biçimidir tevazu: "Sen"i duymak için "ben"i susturmak. İnsan konuşmasına gizli, o dile gelmemiş çağrıyı işitmek. Varlığın her kımıltısında ilahî fısıltıyı duymak ve geri çekilmek; hiçliğin idraki... Bir topluiğne başı kadar dahi hacmimizin olmadığı kozmosta yerimizi bilmek. “İnsan dediğin bir tek yapraktır / Evveli ahiri kara topraktır / Bu dünyada benlik satan ahmaktır / Daim ölüm kuşu döner başımda" diyor Zaralı Halil.
"Ben varlığımı attım dost varlığına yettim / Her usluya bâzarım yağmadır alan alsın" diyor Niyazi-i Mısri.
"Senlik benlik olucağız, iş ikilikte kalır / Çıktık ikilik evinden, sen beni yağmaya verdik / Bu bizim pazarımızda, yokluk olur müşteri / Geçtik bitmez sağınçtan, zamanı yağmaya verdik" diyor Yunus.