Benim yorgunluğum kimin umurundaydı?
Konuşmaya gerek yoktu, anlamak yeterliydi.
Bir ölü gibiydim. O kadar ölüydüm ki ölümden korkmuyordum..
Ağlıyordum. Sessizce nasıl ağlanır, bilmiyordum. Ama sessizce öğreniyordum.
Bu alıntıya kalbimi bıraktım
Bir sayfaya bile göz gezdirmeden bir gün geçirse, o günün ziyan olduğunu hissederdi. Okumanın, kendi benliğini yaşayabildiği tek alan olduğunu düşünürdü.
Sayfa 211 - İthaki Japon KlasikleriKitabı okudu
Söyleyeyim: Olgunlaşma, kimseye ve hiçbir şeye güvenmemeyi öğrenmektir..
Sessizce nasıl ağlanır, bilmiyordum.
Ama sessizce öğreniyordum..
Son kelimem “Yoruldum.” olabilirdi.
Korkma, sağlamdır yerin..
Üstüne gökyüzü çökse, yıkılmaz zihnin..
“Peki, ne kadar delirmemi istiyorsun?”
“Beni anlayacak kadar...."
Korkuyorum. Bu duvarların arasına sıkışmaktan ve her şeyden korkuyorum…
Olgunlaşma, kimseye ve hiçbir şeye güvenmemeyi öğrenmektir.
Adını koyamadığım bir duygu vardı içimde.
Parçalama ve parçalanma duygusu.
Ardında bıraktığın izler, bir gün seni bulup üzerinden geçer..
Hatırla kendini! Bir gün her şeyi unutacağını hatırla!