Belli bir kültür ve terbiye ile büyütülmüş; maddi sıkıntı çekmemiş ama hep en çalışkan, en olgun, en terbiyeli olmak zorunda kalmış çocuklardık. Çoğumuzun ailesi ya boşanmış yanda çocukları yani bizler yüzünden ayrılamadıkları için senelerce kavga gürültü birbirlerine katlanan ebeveynlerdi. Birkaç gurbetçi dışında hepsi doktor, mühendis, öğretmen vb. Mesleklere sahipti anne ve babalarımız. Bize pahalı oyuncaklar alıp güzel okullarda okutmuşlardı. Bizler de bir zamanların en iyi öğrencileri olmuş, zekanızı, yeteneklerimizi ispatlamış, onların deyimiyle bir noktadan sonra kötü arkadaşlar falan yüzünden sapıtmıştık. Hiçbir anne ve baba kendinde kusur aramıyor, hep aynı tekerlemeyi söylüyordu: “Çalıştım, çabaladım, yemedim, yedirdim, okusun adam olsun diye elimden geleni yaptım, bir dediğini iki etmedim ama şimdi onun bize yaptığına bak. Vallahi yaşlandım, çöktüm, ölümüm bu çocuk yüzünden olacak, doktor, hastahane her şeyi denedik, gene başlıyor, gene kullanıyor”.
Kimi okuyuculara göre, absürt yaşantısı, dik başlı oluşu, sisteme uymaması yüzünden yaşantısının gidişatına bakarak hak ettiğini düşünürken, ben bilakis, aksine o dönemin şartlarında, bizlere nazaran daha zeki olan bu insanların iyi değerlendilemediğine, topluma kazandırılması gerekirken, ailelerin, bireylerin, ve çevre faktörünün etkisiyle, özellikle de ebeveynler etraf ne der düşüncesinin hakin olduğu ve çocuklarına da bu düşünceyi empoze ederek büyütmeye çalışmalarının sonucunda elimizden kayıp giden değerlerimize üzülüyorum.
Tanrı günahlarını affetsin,hiçbir kimseyi de bu denli yaşantılara sokmasın.
