"Körlük" kitabı ile başlayan Saramago hayranlığım, her kitabını okuyuşumda daha da artar hale geldi. Dili, yazış biçimi, ince dokundurmaları hep bir hayranlık yarattı benim üzerimde. Herkese de aynı yorumu yaptım; zordur Saramago okumak, onlarca sayfayı ara vermeden, boşluk bırakmadan, diyaloglar arasında bile imladan kaçınan bir yazar var karşınızda, yorar insanı dedim.
Vee karşıma "Çatıdaki Pencere" çıktı. Gerçi hepimizin karşısına sonradan çıkan bir kitap olduğunu öğrendim daha sonrasında. İlk yıllarda yazılmış, neredeyse başlangıç kitaplarındanmış meğer. Başta bol bol boşluk varmış, cümleler ayrı ayrıymış. Tad yine aynıymış da okuması daha kolaymış...
