Her an'a tüm kalbimle bağlıyım. Onun tek olduğunu ve yerine koyamayacağımı biliyorum. Bununla birlikte geçip gitmesini engellemek için de bir şey yapmayacağım.
Birilerinin başkalarının efendisi olabileceğine hiç inanmadım, bundan böyle de inanmayacağım. Çünkü tanrı gerçekse başka kimseye ihtiyacı olmaz, ozanların sefil yalanlarıdır aksini söyleyen.
Madem yazma imkânım var, neden yazmayayım? ...Neden olmasın? Etrafımdaki her şey tekdüze ve renksizse, içimde bir kasırga, bir çatışma, bir trajedi yok mu?