Ali İmran
@Almrnky
Hemşire
Lisans
İstanbul
13 Aralık
268 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
“Madem bu dünya bile yok olacak bir gün
Sevginin bitmesine insan neden üzülsün?”
Geçen her gün, baştan amınsayıştır
bütün boz tarihini yaşamın.
Yorgunuyum
tuhaf bir dinlenmenin, yorgunluk olan,
isteksiz yürüyorum ve telaşı içindeyim
amaçsız bir gidişin,
sonuçsuz bir seğirtmenin.
Ve düşünüyorum düşünceler olmadan.
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
325 syf.
9/10 puan verdi
Zavallı ruh, bitkin ve süslü,
biz, oyalananlar kalabalık yollarda,
çökkün yaşanmamış yaşamla
ve her geçenin çarptığı,
zavallı fahişeler gibiyiz
ağır ağır dolaşan,
yüzleri korkunç bir maske.
Uzun, çileli yalnızlığı
bayağı günün, yüksek binalar arasında tutuşup yeniden bütün kanımla yükseliyor gözlerimde gökyüzüne dek.
Can çekişmesi ömrümüzün.
Sonra, tekdüze günlerde,
kanımızdan yükselip işkence ediyor bize
var gücüyle büyük çılgınlık.
Hiçbir şey yaşamıyor dünyada
cehennemİ dışında bütün o ateşin.
Ben ömrümü verirdim,
en iç bulandırıcı sarhoşluklarını yaşamın,
geçebilmek için o ışıklarda
geçtiği gibi şu gencin
-Yalnız- kendimden bile yoksunum artık
Kustum bütün ruhumu.
Çünkü her şeyden
kaçtık her zaman,
huzursuz ve tatminsiz
hep yalnızca taşıyarak yüreğimizde umutsuz
sevgiyi her şeye karşı.
Dinleyeceğiz bitkin dinginlikte
uzak müziğini
olağanüstü gençliğimizin,
uzak bir günde
Her ne çektiysem
tanımak için kendimi, varlığımı, zaten
yaşamıştım bir zamanlar
Ne çok aşk var bu soluk yansımalarda,
her tür tensel biçimini yitiren,
ne çok arzulu düş
tendeki derin okşamalara dair
altüst eden hafif sözlere dair, saçlardan
uçurumlara dair, dibinde büyümüş gözbebeklerinin titrediği.