Türküz, ederiz daima iftihar,
Hilkatle başlar tarihimiz var,
Kalplerde Türklük aşk ile çarpar,
Yok bize başka yâr...
Bizler kendimizi, zaten bu ölüm için yetişmiş sayıyorduk. Bu ölüm için hazırlanmıştık. O zaman bizim neslimiz, kendisi için hiç bir hak düşünmeyen bir nesildi. Bize göre hak yok, vazife vardı. Vazife görülecek, can verilecek, şan vatana bağışlanacaktı. Cam bizimse şan onundu...
Devleti yaşatan ordumuzdu. Biz de bu ordunun çocuklarıydık. Onun gelecekteki savaşçılarındandık. O halde gelecek için bir hedefimiz, bir görevimiz vardı: Biz birer cihangir olmalıydık...
Sayfa 41Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Dünyada kılıç her şeydi ve gaye, cihangirlikti. Biz de cihangir olacak, dünyayı zaptedecektik...
Bunlarda aşk, hiç bir zaman visale ulaşamayan bir şey, yani “ebedi bir hasret”ti. Mecnun Leyla’yı arar, Leyla için yanardı. Fakat Leyla’yı gördüğü zaman tanımaz ve her rastladığı kıza:
- Sen Leyla mısın? diye sorardı.
Sayfa 24Kitabı okudu
Elimi uzatsam dokunacak kadar yakın olduğumu hissediyorum, ama cesaret edemiyorum buna.
Yalnızca seni düşüneceğime söz veriyorum.
Sayfa 97Kitabı okudu
Şu dünyada ne çok avare vardı!
Odadaki bütün sözcükler ve sesler beyninde bulanıklaşıp, kulaklarında çirkin bir şekilde çınlayan anlamsız gürültüye dönüştü. Her şeye karşı duyduğu kayıtsızlık üzerine kurşun gibi çökmüştü.
Sayfa 70Kitabı okudu
Peki ne yapayım ben, bayım? Kalamam buralarda! İnsanlar beni anlamıyorlar, ben de onları anlamıyorum.
Sayfa 67Kitabı okudu
Çoğunluğa bağlı olmayan tek şey insanın vicdanıdır.
İstediğin kadar saksağanı vur vurabilirsen ama unutma, bülbülü öldürmek günahtır.
Sayfa 117Kitabı okudu
Bir insanı anlayabilmek için, o insanın baktığı açıdan bakmayı becerebilmelisin.
Sayfa 40Kitabı okudu