Ne kadar da küçükmüş meğer. Sığamadık yeryüzü sofrasına. Kibir denizinde boğulmuşuz da haberimiz yok. Değirmenimiz susmuş, unumuz bitmiş, fırınlarımız da kararmış, kalplerimiz gibi...
“Umur derdik buna, artık kalmadı.
Sonra sonra anladım,
İnsan ancak güzel bir acıyla kalabilirmiş dünyada.
Bazen gidilirmiş;
Gitmekle ilgili şiirler okunurmuş ya da…
Sonra uyandım;
Başkasının ayaklarıyla devam ettim dünyaya…”
Seyyidhan KÖMÜRCÜ - Kış Kahrı