En son böylesine efsanevi, orijinal bir eser okuduğumda, bu, Kayıp Zamanın İzinde olmuştu. Fakat o bile bu denli içime işlememişti. Benim hayatımda genelde bir şeyi okurken onunla ilgili şeyleri çekerim kendime. Galiba çekim yasasını farkında olmadan kullananlardanım. Mate çayı almışım eve meğerse, Seksek'i okurken bolca içtim karşılıklı Olivera'yla. Bu kitaba ilişkin ne derseniz eksik kalır. Hani kitap ilerliyor, ilerledikçe özsel nirvanasına ulaşıyor. Bir süre sonra olay örgüsünü kafanızda birleştirme umudunuzu yitirip yazarın kollarına bırakıyorsunuz kendinizi. Tek kitap içinde üç roman yazmak.. Bu bir delilik ve dahilik noktası. 56. bölüme kadar okudum, sonra dümdüz ilerledim. Böylelikle 2 şekilde de okumuş oldum. Sırada yazarın tarif ettiği gibi sekerek okumak var; onu ise uzun kış akşamlarında Küba menşeili rumla planlıyorum. Ya da bilemiyorum, belki de o kadar bekleyemem. Okuduğum en anti romandı. Kendinizi koyuveriyorsunuz plota, sonra bir bakıyorsunuz siz de sorguluyorsunuz yaşamı Olivera'yla. Sizi tutup sürüklüyor kendisiyle, kendi sürüklendiği gibi etrafa. Çok uzun bir müddet düşündürecek bu kitap beni, belli. Cortazarla ilk karşılaşmamın bu kadar ölümsüz olacağını tahmin etmemiştim.
Belirtmekte yarar var, kitabı iyi anlamak istiyorsanız felsefe bilginizin de iyi olması gerekiyor.
915.jpg){kind=small}
