Merhaba kitap dostlarım
Bitireli bi kaç gün oldu ama yorum yapmaya yeni fırsat buldum.
Livaneliyle ilk defa tanışıyorum. Dilini, kalemini sevdim. Devamı son ada kitabıyla gelecek inşallah.
Kitap, isminden de anlaşılacağı üzere, insanı huzursuz eden IŞİD 'in ezidilere misliyle yaptıkları zulümden bahsediyor. Zaman zaman bunlar da insan mı diyorsunuz...
Her şey, gazeteci olan İbrahim' in, arkadaşı olan Hüseyin'in ölüm haberini okunmasıyla başlıyor. Hüseyin ve ezidi kızı Meleknaz 'ın yaşadıklarını, ölümünün ardındaki sırrı araştırırken, kendini olayların içinde bulur ve özüne döner,kendini sorgulamaya başlar. Bu kitapta beni çok etkileyen cümleler oldu. 2-3gündür beynimde yankılanıyor ;
"Ben de insandım"..
"Merhamet istemiyorum, hiç kimsenin acımasına ihtiyacım yok, merhamet de zulmün bir parçası; ne bana acıyın ne de çocuğuma. Merhamet zulmün merhemi olamaz."
"Bazı acıları ölüm bile unutturamıyor, bazı davranışlar ölümden sonra bile bağışlanmıyor ...
"BENİ ALIP TEKRAR KARNINA SOKSAN BİLE KORUYAMAZSIN ANNE !"....
