Albert Kamuş
@Kamgan
Lisans
Ankara
41 okur puanı
Nisan 2017 tarihinde katıldı
"...Son mektubunda:'Kendine iyi bak, sakın benden evvel ölme!' diyorsun. Ben hayatımda bütün insan tarihine geçmiş muazzam insan sevdaların kitaplarını okudum. Fakat hiçbiri, bir insanın bir insana karşı duyabileceği sevgiyi bu kadar sade, fakat müthiş bir azametle ifade edememiştir. Ben yeryüzünün en bahtiyar insanıyım ki; elbette ki bütün felaketli ve ümitli şartların da yardımıyla; sana bu satırı yazdırabilecek kadar sevmişim seni ve kendimi sana sevdirebilmişim."
“Şimdi şu dakikada seninle başbaşa kalabilmek için, neler vermezdim bilsen! Bu kuru bir edebiyat lafı değil.”
"Yalnız kalmaktan daha kötü şeyler vardır. Mesela çok geç kalmak. 'Çok geç'ten daha kötü bir şey yoktur hayatta."
Okur Takip Önerileri
Yalnızlıktan korktuğumuz, ama sürekli yalnız kalmaya çalıştığımız, yalnızlığımızın yetmediği ve bitmediği bir çağdayız
Şimdi bize susun diyorsunuz. Çocuklarımız ölürken, sokaklarda sorgusuz sualsiz tekmelerle canları alınırken, gül yüzlü kızlarımız karanlık ormanlarda yakılırken, kar topu oynamaktan başka suçu olmayan arkadaşlarımız öldürülürken, itiraz edenlere, zulme, haksızlığa karşı çıkanlara susun diyorsunuz ya. Belki susarız. Ama o zaman kulaklarınızı kapatın. Sustuğumuz zaman söylediklerimizi hiç duymak istemezsiniz çünkü.
Hepimizin koşulsuzca , adına “piyasa” dediğiniz “para tanrınızın” vaat ettiği yeşil otlaklarda gezinen “ekonomik hayvanlar” olmamızı istiyorsunuz. Olmayacağız.
Hayat,tam olarak ona verdiğiniz değerdir. Ne kadar yaşadığınız değil, nasıl yaşadığınız önemlidir.
İnsan, varoluşunu fark ettiği andan beri, içindeki boşluğu doldurma telaşında.
Böyle söylerken yüzümüze bakıyor, ama bu gece aramızda çocuk olmadığını biliyordu. Hepimiz büyüktük. Küçük küçük parçalarla, aynı üzüntüden payını alan büyük ve üzgün kişiler.
Sessizlik içindeydi her yer, ölümün kadifeden ayakları gezinir gibi. Ve ben, yaşamaya hükümlüydüm, yaşamaya!
Şimdi acının nolduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.
..Çünki sadece kendi kaderlerini bir gizem olarak yaşayabilenlerin gerçek anlamda yaşadıklarına inanıyorum...
...Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar...