Her gün kalkıyor, yiyor, içiyor, düşünüyoruz. Kimimiz sanat yapıyor kimimiz dedikodu kimimizde hiç birşey. Peki sonuç ne? Sonuç yok. Bu bir süreç. Ölüme dek devam edecek bir süreç. Ve bu süreci nasıl dolduracağımızı bilmiyoruz. Arzuluyor ama korkuyoruz. İstiyoruz ama istemiyoruzda gibi. 100 yılda bir bi deli çıkıyor yalnız. İradesini sonuna kadar kullanabilen. Ben onları bu dünyanın uzaylıları olarak görüyorum. Geri kalanımız, ne istediğini bilmeyen bilse de yapacak cesareti olmayan alalade varlıklarız gibime geliyor. Sürekli sendeliyor ve taşa küfretmek dışında birşey yapmıyoruz. Yaşamayı beceremiyor belki çocugum becerir diye çocuk yapıyoruz. Oda başaramayınca hayal kırıklığımız iki katına çıkıyor. ( zaten büyük adam olsun diye binbir baskıyla yetiştirilen çocuktan ne beklenir? Hiç bir zaman kendi sesini duyamamış bir organik atık)
Pisiriknihilist.com
Evlenmek, bir yuva kurmak, evliliğin meyveleri sayılan çocukları bağrına basmak, bu güvensizliklerle dolu dünyada onları ayakta tutmak, hatta yaşam içinde kendilerine biraz kılavuzluk etmek, bana kalırsa bir insanın erişebileceği en yüce değerdir.