İnsan taşıyabilececeğinden fazlasına yaklaşmamalı.
söyleyecek söz bulamıyorum. Öyle bir sessizlik çöktü ki,bu sessizliğin içine seslenemiyor insan.
Okur Takip Önerileri
Sustuklarımı bile duyar senin kelimelerin.
Sustuğum şeyler var,
hiç konuşmadıklarım..
İçinde kaybolduğum şehirler ve
içimde kaybolup giden
insanlar var.
Boş yere canı yanmaz insanın.Ya bir eksiklik vardır geleceğe dair, ya da bir fazlalık vardır geçmişten gelen.
Zülfüne tutulduğumdan beri delilik zinciri ile içli dışlıyım
Titreme... ey burnum.
Saklardım yabancılardan ayrılık yarasını
Geçinebilseydim şu ağlayan gözlerim ile
Kimse bir başkası için kederlenmiyor artık. Birbirine ihtiyacı olanlar özenle uzak duruyor birbirinden.
Bir zamanlar birini sevmiştim. Gözlerini bende bırakıp gitti. Bırakacak başka kimsesi olmadığı için. Sevmek... Yüreğin döküp saçtıklarını, bunca karanlığı eşeleye eşeleye bulduğum bir sözcük. Kimse bana "Herkes sevdiğini öldürür" dememişti ki.
"Kadın olmak demek, herkesçe onaylanan bir kılığa girmek demekti. 'Lütfen birisi beni görsün' diye haykırmaktı her an, görsün ve belleğinde sonsuza dek saklamak isteyeceği bir imgeye dönüştürsün "
“Ve ikimiz ölümden konuşalım,
Senin ağzında gül, benimkinde menekşe.”
İçimde umudun kırk kilitli sandıkları, elimde bir avuç düş
Uyuyan şu insanların rüyaları adına
Geceyi hırka gibi giyinmiş uykusuzluğun acısı adına
Ayrılığa bırakma beni
Ölüm bir gün nasılsa sürecek hükmünü...
