E
@Milena_olmak
Hayatlarımıza bu kadar pervasızca müdahale etme hakkını kimden alıyordu?
.
İstanbul
16 Temmuz 1992
48 okur puanı
Ekim 2022 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Ben bu kader meselesini anlamıyorum" dedim. Hâlbuki
söylemek istediğim şey başkaydı: "Benim kaderimde sen var mısın acaba?" diye sorabilmek isterdim ona. "Şayet yoksan
bileyim. Boş yere senin hakkında hayaller kurmayayım."
"Kaderin ne olduğunu anlatamam" dedi Şems. "Ama ne olmadığını anlatabilirim. Kader, hayatımızın önceden çizilmiş olması demek değildir. Bu sebepten, "ne yapalım kaderimiz böyle" deyip boyun bükmek cehalet göstergesidir. Kader yolun tamamını değil, sadece yol ayrımlarını verir. Güzergâh bellidir ama tüm dönemeç ve sapaklar yolcuya aittir. Öyleyse ne hayatının hâkimisin, ne de hayat karşısında çaresizsin.
"Birde bakıyorum, karşımda halden düşmüş Osmanlı soylusu bir kadın oturuyor :
zarifmi zarif!
karşısında, saçının bir bölümü maviye boyalı bir kız:
Asimi asi.!"
Sayfa 7
"Mademki insanlar birbirine acı veriyordu, o zaman en güzel şey hayata meydan okumak ve mutlak bir yalnızlığı seçmekti."
Sayfa 78
Okur Takip Önerileri
"Her trajedi, küçük ve masum bir adımla başlar."
“ Seninle şöyle bir oturup konuşamadık..”
Sevdiğin birini yitirince bir yanın onunla beraber kaybolur. Terk edilmiş hayaletli bir ev gibi buruk bir yalnızlığa esir olur, eksik kalırsın. İçinde bir sır gibi, giden sevgilinin yokluğunu taşırsın. Öyle bir yara ki üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin gene de canını yakar. Öyle bir yara ki iyileştiğinde
bile kanar. Bir daha gülemeyeceğini, asla hafifleyemeyeceğini sanırsın.
Karanlıkta el yordamıyla ilerler gibi akar hayat. Önünü göremeden, yönünü bilemeden, sadece şu anı kurtararak... Gönlünün kandili sönmüş, zifiri gecede kalmışsındır. Ama işte ancak böyle durumlarda, yani iki göz birden karanlıkta
kalınca, bir üçüncü göz açılır insanda. Kapanmayan bir göz... Ve ancak o zaman anlarsın ki bu elem sonsuza dek sürmeyecek.
Hazandan sonra başka mevsimler, bu çölden geçince nice vadiler gelecek; bu ayrılığın ardından da ebedi bir vuslat.
Yeni kaybettiğin kişiyi manevi gözle bakınca her yerde görmeye başlarsın. Denize düşen katrede, dolunayla hareketlenen med-cezirde, esen her esintide ona
rastlarsın. Kuma çizili remilde, güneşte parlayan kristal tanesinde, yeni doğmuş bebeğin tebessümünde, bileğinde atan nabzında onu seyredersin.
Her yerde, her
şeyde onu görürken nasıl derim ki Şems gitti..?
Sayfa 404
Bir kitabı okumayı düşünüyor
