Her alanda,asıl yenilgi,unutmaktır,özellikle de sizi neyin gebertmiş olduğunu unutmak,insanların ne derece hırt olduklarını asla anlayamadan gebermektir.
İçimizde şeytan yok...İçimizde aciz var...Tembellik var...İradesizlik,bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey:hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var.
Hayat herhalde bir katakulli değildi.Ama neydi?Bu hayatın bir manası olmak icap ederdi.İnsan dünyaya sadece yemek,içmek,koynuna birini alıp yatmak için gelmiş olamazdı!Daha büyük ve insanca bir sebep lazımdı.
Bana dünyanın hakikaten suratına tükürülmeye bile değmez olduğunu ve bu dünyada suratına tükürülmeyecek bir tek,ama bir tek insan bile bulunmadığını sağlam bir şekilde ispat ettin.
İnsanın tek gerçek özgürlüğü yalnızlığıdır.Ve yalnızlığı küçük düşürense bağımlılıklardır.Aşklar,alkol,nikotin, ahlakî değerler,uyuşturucular...Hepsi de birer pranga olabilir her an,insanın ayağına.Zevk veren prangalar. Ortak özellikleri,varlıklarının verdikleri zevkin uzun bir süre sonra hissedilememesi,yokluklarının ise derhal kalpte bir ağrı yaratmasıdır.Bağımlı insan atlı karıncaya binmiş gibidir.Ne bir varış noktası,ne de bir ilerleme vardır hayatında.Herkes ilk başladığı yerde,midesi kaldırana kadar döner durur.