Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Özlem Akman
Özlem Akman
@OzlemAkman
Avukat
ENKA / Marmara Üniversitesi
23 okur puanı
Mart 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Kitap çok yalın bir dil ile 20. yy’da yaşayan bir modern insanın gördüğü çok gerçekçi rüyalarını anlatmasıyla başlıyor. Anlattıkça aslında bu rüyaların daha “homo sapiens” olmamış atası Kocadiş’in yaşadıkları olduğunu düşünmemizi istiyor. Ve bi noktada sadece Kocadiş ve çevresindekiler kalıyor hikayede.
Bir çırpıda bitirdiğim, başta beni sıkan ama ardından Kocadiş ile o ağaçtan bu ağaca beraber sallandığım keyifli bir okuma oldu.
Yazarın o dönemdeki bilgilerin ışığında bilimsel açıdan bu kadar doğru bir kurgu yapmış olmasını da ayrıca değerli buldum.
Kırmızı bir trenin her vagonunda bambaşka bir dünya... Aralarda “mola” vermeyi, inip diğer vagona geçmeyi unutma.
Kendime not: Daha fazla öykü okumalıyım. Daha fazla Tomris Uyar okumalıyım.
Yaşadığım en garip kitap okuma deneyimiydi. Hayatımın en çalkantılı döneminde başladım, uzadıkça uzadı. Haftalarca elime almadım bazen. Ama ne zaman okusam o an yaşadığım buhranın benzerini yaşıyordu Siddhartha, benzer şeyler düşünüyor, benzer yollardan geçiyordu kendi içinde. Belki hayatımın sıradan bir döneminde okusam daha az etkileyecek, daha az beğenilecek bir kitapken, denk geldiği “zamanlar” sayesinde en değerli kitaplarımdan biri oldu. Zaten hepimiz ve her şey “zaman” sayesinde şekillenmiyor mu? Bir bakmışsın mezarının üstündeki bir çiçeksin toprağa karışmış, bir bakmışsın bir balıksın okyanusta, ya da okyanus yüzeyinde bir yakamoz... Önerim; “zamanında” okuyun.
Okur Takip Önerileri
Bir sorgu odasındayım, tüm karakterler tek tek gelip anlatıyor. Parçalar birleşiyor, gözlerimin önüne düşüyor sahneler, daha hızlı anlatsınlar istiyorum... Odama girenlerden biri katil! Gözlerime bakıyor, benimle konuşuyor... Ama hangisi?
Roman, Osmanlı’da padişah tarafından bir grup nakkaşa gizlice resmettirilen kitabın hazırlık sürecinde yaşanan cinayetle başlıyor. O döneme gidip nakkaşların ideolojilerini, Avrupa’daki o realist çizimlerin Osmanlı Nakkaşları arasında ve toplumunda ne gibi tepkiler yarattığını ve neden yarattığını anlıyorsunuz. Daha önce hiç araştırmadığım nakkaşların, daha önce hiç görmediğim resimleri geliyor aklıma. Destanlardaki o en çok bilinen meclislere götürüyor sizi kitap. Resmin içine girip Hüsrev’in gözlerinden Şirin’e bakıyorsunuz siz de. İşte öyle güzel bir Orhan Pamuk romanı. Muhteşem!
Yazarın YouTube kanalından birkaç videosunu izlemiş, düşüncelerini kısmen beğenmiştim. Kitabında 30 günlük bir uygulama programı yer aldığını söylediği için de merakla, umutlarla gidip koşarak alıp okudum. Okurken hem bilmediğim hiçbir şeyi öğrenmemenin verdiği umut kırıklığıyla okudum hem de vegan olma yolunda ilerleyen bir vejeteryan olarak birçok düşüncesinin yanlış olduğuna kanaat getirdim. Çünkü, tükettiğim ve güvendiğim diğer kaynaklardan insan için en sağlıklı beslenmenin vegan beslenme olduğunu düşünüyorum yıllardır.
Kitaptaki bilgiler videolarındaki ile aynı neredeyse, sadece 30 günlük uygulama ekstra olmuş. Ama veganlığa çok yakın bir uygulama olduğu için bence yine de veganlık kadar olmasa da sağlıklı bir program. Uygularsanız gerçekten iddia edildiği gibi 30 günde 10 yıl gençleşmiş gibi hissedersiniz. Bu kitabın bana kattığı en değerli şey sağlıklı beslenme hakkında “bana göre doğru” olduğunu düşündüğüm bir program hazırlayıp uygulamak ve sonucunu gözlemleme isteği oldu. Yıllardır yanlış bulduğum şeyler yapıyor ve sonra dönüp sağlıksız olduğum için üzülüyordum. Bu kitap sayesinde en yakın zamanda - mesela haftaya - kendi sağlıklı beslenme programımı uygulamaya başlayacağım.
Kitap daha ilk sayfalarından sarıp sarmaladı, hem çok akıcı, hem de dili çok sade. Farklı zamanlarda, farklı coğrafyalarda geçen “aşk hikayesi”. Kimi zaman Rumi tüm toplumun ağzından çıkan her kelimeye altından fazla değer biçtiği bir kul, kimi zaman çocuklarına ve ailesine bağlı, hayallerindeki o resmi tamamlamak ve tamamladığında sonsuz huzura
Hayatımda okuduğum ilk oyun türü eserin Türk Tiyatrosu’nun başyapıtlarından biri olması şansı ve gururunu yaşayarak bitti bu güzel eser. Şarkılarını duydum, hatta oyunun sonunda alkış seslerini bile duydum. Oyunda özetle, iki farklı dünyanın ve bu dünyaların en gülünç ve harbi yönleri sunuluyor, tabi ortada bir aşk da yok değil. Daha ilk sayfalardan Sineklidağ’da buluyorsunuz kendinizi. Heladan gelen klorak kokusunu alıyorsunuz. O güldüğünüz cümleler aslında o kadar iğneli ve güzel eleştirileri barındırıyor ki, bir yandan olay akışında gerilip, eğlendiriyor bir yandan da derin derin düşündürüyor. Devletin çıkrıkları, politikacılar, aradaki şarkıların içine yerleşmiş taşlamalar... Tiyatro’dan uzak kaldığımız bu pandemi döneminde ilaç gibi geliyor insana. Ama kitapta en sevdiğim şey, sizi oyunun bitiminde sahne arkasına taşıması... Oyuncuların, süreci anlattığı sayfalarda çok duygulandım. Oynandığı ülkelerdeki yorumlar sayesinde ben de ekiple turneye çıktım, perdeyi açtım kapadım tekrar. Kitabı sadece okumadım, izledim, düşündüm, dünyayı gezdim. Bayıldım. Bayıldım. Bayıldım...
Çağımızda insanlık bu kadar bireyselleşmişken, iki insanın beraber ortak bi hayatı mutlu mesut yaşaması neredeyse imkansız görünüyor. Peki neden? Bunun imkansız görünmesi aslında bizim aşka yaklaşımımızda saklı. Bütün bir dünya bireysel özgürlük diye dövünürken partnerlerin birbirlerinden neredeyse siyam ikizi olmayı istemesi çok tutarsız değil mi? Hepimizin farklı birer birey olduğunu kabul ederek, fiziksel ve ruhsal açıdan nefes alan bir ilişki kurarsak mutlu son ve başlangıçlar mümkün. Tabi ki nefes almak gibi o nefesi vermek de çok önemli. Hep mutluluk, hep ihtiras nasıl olamayacaksa, aşktan da bunu beklememek lazım. Her şey bir nefes kadar sade, doğal, akışta olmalı. Her şeyi sevin. Hayatınızda tek bir aşkı arayıp, tek o aşkın kölesi olmayın. Bir çırpıda biten bir başka Wilhelm Schmid kitabı...
1998 yılından günümüze bir ayna tutmuş Sabahattin Bey. Bütün karakterleri tutup getirsek ve romanı 2019 da kurgulasak kimse yadsımaz. Böyle güzel bir klasik işte.
20 yılda her şey değişmiş olsa da “içimizdeki şeytanla” mücadelemiz aynı.
Dünyaya, evrene, sanata, ahlaka ve bilimum konuya yönelik saatlerce tartışır saatlerce fikir üretip savunabiliriz değil mi? Peki ya bunların ne kadarını uygularız? Bu düşünceler mi karakterimizi oluşturur, hayatımızı değiştirir; yoksa bu fikirlerle attığımız adımlar, yaptığımız çalışmalar, emeğimiz mi?
O halde beylik cümleleler kurup, ahkam keserek dünyayı kurtaracağımıza inanmayı bırakıp, oblomovun bir türlü bırakamadığı yatağından bir çıkalım! Ömer olmamak, oblomov olmamak üzere!
Sürekli mutlu olmamız gerektiğine inandırıldığımız bu dünyada, bütün kişisel gelişim kitapları bizi mutsuz olma halinden bir an evvel kurtarmaya yemin etmişken, birileri çıkıp bilmem kaç adımda kulaklarınıza kadar güleceğiniz kürler sıralarken, sonunda, bir kişi çıkıp size mutsuzluğun insan olmanın bir “imkanı” olduğunu anlatıyor.
Neredeyse bütün kişisel gelişim kitaplarından insanı ideal olana yaklaştırma çabasına girdikleri ve instagram ile diğer ‘kişileri idealize etme mecraları’ ndan hiçbir farkı olmadığını düşündüğüm için tiksinirdim. Lakin bu kitap başka.
