Sabitlenmiş gönderi
Bana birkaç hayati meseleyi ödünç ver kalbim
Görüş günlerinde seninle konuşabilmem için.
Kalbim neden ben?
Sırf sevinsin diye seni bir kere bile
Elinden tutup parka götürmedim.
Gittikçe tükeniyoruz
Kitapların sayfaları gibi
Sarara sarara...
Ama bir kitap olamadan.
Öyle emanet yaşıyorum ki dünyayı
Buralarda çok duramayacağım gibi
Nefes aldıkça, daralıyor zaman
Bağımsız oldukça ölüyorum
Bağımsızlık dediğime bakmayın canım
İpi uzun bırakılan her insan gibi
Hayatı, yaşıyorum.
Okur Takip Önerileri
Dostluklar kurdum yazarlardan kendime
Onlar çekiyor suskunluğumu
Yaşananlara seyirci kalanların
Ne işi var bu dünyada!
Yaşanamayacak duyguları, hayatları
Yaşayamadıktan sonra
İnsan olmanın ne anlamı var?
Bir kitabı okumaya başladı
M. tekrar paylaştı.
Duygular, duygular, duygular. Bırak kentleri, bırak yapıların görkemini, yoksulluğunu, bırak yolları, istasyonları, insanları, yabancıları, sevdiklerini, çocukluğunu, ölen uzaklardaki insanlarını, bırak, bırak, bırak içinde seni kemiren seni bırak. Bak nerelere varıyor gökyüzü. Hangi zamanlara. Hangi sonsuzluğa. GİT.
Ama insan hep daha fazlasını istiyor, öyle değil mi?
Sayfa 117
Küçük tasalarını, umutlarını, günahlarını ve üzüntülerini annene gelip anlattığın gibi Tanrı'ya da anlatabilirsin.
Sayfa 114
'Kendi sinendeki' düşmana dikkat et, yaşamını mahvetmese bile seni üzebilir.
Sayfa 112
Ben de neredeyse her gün öfkeleniyorum ama bunu göstermemeyi öğrendim ve umuyorum ki bir gün bunu hissetmemeyi de öğreneceğim; bir kırk yılımı daha alacak olsa da...
Sayfa 110
Düşüş, her daim kibrin peşinden gelir.
Sayfa 93
M. tekrar paylaştı.
Yaşam hakkında, tüm zamanlarda en bilgeler hep aynı yargıya varmışlardır: değmez... Her zaman ve her yerde aynı ses duyulmuştur ağızlarından, kuşku dolu, efkâr dolu, yaşam yorgunluğu dolu, yaşama karşı direnme dolu bir ses. Sokrates bile demişti ki ölürken: "Yaşamak uzun süre hasta olmak demek."
Sayfa 11
