O günlerde en büyük ihtiyacım sarılık olmaktı. Kurtuluşu bunda görüyor, bunun için gündüzleri anneannem görmeden M'nin yüzünün her tarafını yavru bir köpek gibi yalıyordum. M. katıla katıla gülüyordu buna. Sevildiğini hissetmek iyi geliyordu sanırım ona. Beş yaşındaydı çünkü, sevilmek zorundaydı. Bense korkularimdan kurtulmak istiyordum sadece.
Korkuyorum. Bazı şeyleri hatırlamacılık oynuyorum. Bu hem bütün ışıklarını yaktığım evi biraz güvenilir yapıyor hem de komik. Daha doğrusu, felaketlerin üstünden belirli bir süre geçtikten sonra bunlarla eğlenmek daha yaşanılır kılıyor hayatı yoksa akıl hastanelerinde daha fazla yatak olması gerekirdi
Annem akıl hastanesinde yatarken yan yatağı boştu. M. annemi çok özlediği için sarılık olmuştu. Anneannem doktorlara yalvar yakar M'nin bir gece annemle uyuması için izin aldı. O geceden sonra M. iyileşti. Ben sarılık olmadığım için hiç iyileşmedim.
mutlu olup olmadığını kimse bilmiyordu, belki kendi bile bilmiyordu,cunku kimseyle gorusmuyor,emirlere ya boguk bir "olur,olur"la ya da kafasi bozulmussa omuzlarini inatla silkerek karsilik veriyordu
Okur Takip Önerileri
o da her kadin gibi kendini buyuk tutkulara layik goruyor,ama bunu goze alma cesaretini gosteremiyordu,oysa maceranin gercek bedeli tehlikeye atilabilmektir.
Duvara yaslanirken üniversitenin gerçekten de nadide tiplerin,Strand kaldirimlarinda varoluslari için savaşmak zorunda kalsalar kısa sürede soyu tükenecek tiplerin korundugu bir sığınak oldugunu düşündüm
