Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.9
Cem
Cem
@Rogojin
Ekşi sözlük/rogojin
Öğretmen
Lisans
Istanbul
Üsküdar, 4 Eylül
2245 okur puanı
Mayıs 2014 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Freida McFaddon'ın Hizmetçi adlı üç kitaplık serisinin ilk iki kitabı, kolay ve rahat gerilim kitapları sevenler için çok doğru seçimler. Bu iki kitap yazarın ritmi, hızı iyi giden; ancak edebiyat beklentilerinize -o da varsa elbette-yuz vermeyen ve fakat asla da kötü diyemeyeceğim üslubuyla gerçekten önerilecek iki örnek.
Yazarın bir kaç ay önce Türkçeye çevrilen eski kitaplarından birisi olan Sakın Yalan Söyleme, bu yazarı okumaya devam etme konusunda okuru ikna edecek denli iyi bir kitap. Değişen bir şey yok; anlatım tarzı, karakterler, derinlik taşımak konusunda biraz eli sıkı bir tarz bu. Bu tarzı sevenler için iyi bir örnek daha.
Spoiler vermem gerekecek ama Yazarın üç kitabını bir arada düşünürsek; yazar bir kadınlar dünyası kuruyor kesinlikle,ve bu dünyada kadınlar suç konusunda erkekleri hiç de alttan almıyorlar. Sadece Hizmetçi kitabı bile yeter. Ancak Sakın Yalan Söyleme kitabında da suç gerçekten beklemediğimiz şekilde, beklemediğimiz kişilerden geliyor ve akla hayale gelmeyecek şekillerde ortaya çıkıyor. Kitabın klişeleri kullanıp, kitap boyunca mis gibi yemlemeler yaparak finale başka şekillerde ulaşması da güzel. Üç kitap içerisinde beni en çok şaşırtan kesinlikle bu kitap oldu. Üçünde de şaşırmamak imkansızdı ama bu kitapta resmen yazar darbe yapıyor..pes!!!
İyi ki...edebiyat var diyecektim ama iyi ki kolay, basit, zaman geçirmelik kitaplar var. Suçun ve kötülüğün ana kuzusu halleriyle dolu basit polisiyeleri ve gerilim kitaplarını seviyorum. Üç kitabı da öneririm.
Kitabın ilk sayfasından son sayfasına kadar yediğimiz tokatlar, tekmeler bizlere iyi edebiyatın insana sadece iyi gelmediğini, ayrıca insanı çok sağlam yumruklarla nakavt edebileceğini de gösteriyor.
İlk kez İrfan Yalçın okudum. Sinan Çetin 'in 14 numara adıyla kitabı filme çektiğini biliyorum, filmi hatırladım, ancak kitap bambaşkaydı, bambaşka. Buradaki metin kesinlikle çok iyi bileylenmiş bir bıçak gibi etimizi kese kese finale dek gidiyor. Kitaptaki dilin ve şiddetin aradan neredeyse 50 sene geçmesine rağmen eskimemiş olması, kitabın edebi kıymetinin bir kanıtı. Dildeki gürültü, uğultu kesinlikle solmamış, azalmamış. Kitap bitene dek tırnaklar duvarları kanata kanata iz bırakıyor. Para kazanmak için sahibiyle güreşen ayı, finaldeki kedi, dövüşü kazanamadığı için üstüne basılarak öldürülen horoz ve diğerleri, aynen dünyaya alışamayan ve insanı tanıyamayan, çünkü bunu yapacak gücü bulunmayan Yaprak gibi defalarca yok ediliyorlar...masumlar karşısında herkes güçlü, herkes kötü. İrfan Yalçın birbirine kenetlenmiş rezil kötülükler anlatıyor. Bunu da yumruk gibi bir his veren, uğultu dolu bir metinle yapıyor hem de. Final kısmı gerçekten çok iyiydi.
İrfan Yalçın'ı okumaya devam...
İlk kez ve son kez Şermin Yaşar okudum.
Bir aile üyelerinin monologlarından oluşan roman, kitabın final bölümleri diyebileceğimiz son yedi sekiz bölümde melodram ve arabeske dönüşerek edebiyatı bir tür pespayeliğe çeviriyor. Acınacak, üzülecek, hislenecek sırlarla dolu bir arabesk ısrarının iyi edebiyat varken ve mümkünken seçilmesi yazar aleyhine bir puan. Oysa roman monologlarını sadece anlatmak için kullanırken daha etkileyici. Ne zaman ki romanın sonu yaklaşıyor ve sırlar ortaya çıkıyor, en başından beri arabesk bir yapboz çözdüğümüz ortaya çıkıyor, o zaman yaldızlar dökülüyor. Daha nitelikli, daha incelik ve edebi bir kıvam isteyen yazma gayretleri hürmeti hak ediyor; ancak bu rahat, konforlu çözümler, kolaycı ve yüzeysel edebiyat eskizleri bizleri sığ sularda boğar bırakır...
Okur Takip Önerileri
Bünyamin Tan'dan ilk kez bir kitap okuyorum.
Kitabı beğendim. Aslında oldukça beğendim. Eleştireceğim yönleri de var, ancak genel anlamıyla iyi, oldukça iyi bir çalışma ve okumaya değer.
Yazarın en çok beğendiğim yönü yerelliği, hikâyelerinin bir ağırlık kazanması için acele etmemesi, diyaloglarının ve betimlemelerinin hiç bir şekilde
Fatma Barbarosoğlu'nun bu kitabı muazzamdı.
Yazarın en son okuduğum eseri de bir romandı, ancak çok da sevememiştim.
"Hakikat İncinmesin" yazarın kaleminin raslantı olmadığını, ve gerçekten çok iyi yazabildiğini gösteriyor. Müberra ve Evren Hanım akıldan çıkacak gibi değil. Çok emek verilmiş, çok "yazılmış", üzerine kimbilir ne kadar duygu ve düşünce üretilmiş, beslenmiş karakterler bunlar. Yazarın sadelikle el ele giden betimleyici ve lâkin asla zorlayıcı olmayan üslûbu kitabın değerini artırıyor; kitap çok fazla sayıda yerde tadından yenmeyecek bir lezzete ulaşıyor. Bu tadı yazarın çok seneler önce okuduğum hikâye kitaplarından hatırlıyorum. Bu tadın azalmamış olmasına sevindim, kendi adıma.
Kitabı sevmemde yazarın sürprizli kurgusu da etkili oldu diyebilirim. Bilge'nin konuştuğu ilk bölüm ve bu bölümün içeriği hakkında Müberra'nın konuştuğu ikinci bölümde öğrendiklerimiz hem ilk bölüm hakkında düşüncelerimizi değiştiriyor, hem de merak ettiriyor. Üçüncü bölümde Naciye hanım'ın bu sefer kaydedilmiş sesi, son bölümde ise bambaşka bir finalle Evren hanım...bunların hepsi, detaylı, etkileyici iç dünyalar, yazarın kurgu tercihleri; kıymetli ve lezzetli üslûbu ile kitabın gerçekten değerli bir çalışma olduğunu kanıtlıyor.
Fatma Barbarosoğlu'nun kitabı okunmayı, zaman verilmeyi, tadı alınmayı hak ediyor. Kesinlikle öneririm.
Emel Aslan'ın eğer yanılmıyorsam ilk eseri bu kitap. Okuduktan sonra dergiye inceleme yazdım, ama buraya yazmayı galiba unuttum. Aradan geçen zamana rağmen aklımda kalanlar: yazarın neredeyse bütün hikâyelerinin hedefine ulaşmış olması, bir veya belki iki hikâyede daha uzun yazılmayı gerektirecek bir konunun kendini hissettirmesi, hayvanların hikâyelere katılma biçiminin takdiri hak ediyor oluşu. Bir başka nokta, yazarın türkçeye hâkimiyeti, ve bunun kendini üslupta hissettirmesi oldu. Sanki her yazar bu konuda iyiymiş gibi düşünüyoruz belki, ama hayır, böyle olmayan örnekler görüyoruz; işte bu anlamda Emel Aslan takdiri gerçekten hak ediyor.
İyi hikâyeler, iyi anlatımlar, doğru kurgular... daha iyi anlatma gayretleri, daha iyi öyküleme çabaları... ülkemiz polisiyesinde çok güzel çalışmalarla karşılaşıyoruz, ve yazarlarımızın daha iyi, daha nitelikli eserler ortaya koyması çıtayı daha yukarı taşıyor. Emel Aslan'ın Suç ve Bela Öyküleri, işte bu çıta yükseltme gayretinin nitelikli, temiz bir örneği. Kesinlikle öneririm.
Wulf Dorn'un Psikiyatrist kitabı muazzamdı. Oyunbaz kitabını unuttum bile. 21 de zamanımı aldı götürdü...boşu boşuna.
Kitapla ilgili söyleyebileceğim en güzel şey, kapağı. İkinci güzel şey, yazarın anlatımının sorunsuz olması, ama yaratma gücünün de en azından bu kitap için çok da gayret sarfetmediğini söyleyebiliriz. Çok da yeni şeyler yok kitapta. İlgi çekiciliği de ilk müsabaka sonunda kaybolup gidiyor. Geriye israf edilen zaman, ödediğimize üzünülen paralar, ve alınması gereken dersler kalıyor. Bu yaşta hâlâ ders alabiliyoruz. Yaşasın ön yaşlılık dönemim. Bu arada bende hâlâ hatırı olan Fatma Barbarosoğlu'nun kitabı beni bekliyor. Ancak öncelikle John Boyne'un müthiş güzel kaleminin tadını bir kez daha almam gerek. hazır saat akşam sekiz, izleyecek dizi yok, çay hazır, mutlaka bir yarım saat okumam şart. Wulf Dorn'u da eğer ömür varsa ancak uzun zaman sonra belki kapısı çalınabilecek eski bir arkadaş olarak kenara yazalım...selamlarımla...
John Boyne ilk kez okudum ve bu kitap bugüne dek okuduğum en şaşırtıcı kitaptı galiba. Çok beğendim, elimden bırakamadım; daha da güzeli, gerçekten merak ettim; anlamak, öğrenmek istedim. Bir yazarın bunu başarabilmesi gerçekten takdire değer.
Maurice Swift karakterinin etkileyiciliği yazarın sade, yalın dilinin; betimlemeleri kadar nitelikli, dikkat çekici diyaloglarının değil sadece; her bölümde değiştirdiği bakış açısı ve hatta anlatıcılarının; bölümden bölüme karşımıza çıkan ve daha ürkütücü olan her şeyin de bir sonucu gerçekten. Kitabın dinamik bir kurguyu böylesi bir edebi üslûbu da kotararak elde etmesi bambaşka bir nokta. Maurice Swift'in kim olduğunun hikâyesi, imha ettiği bütün hayatların içerisinden müthiş bir final öncesi bölümle zirveye çıkarak tiz seslerle edebiyata kazınıyor kesinlikle.
Muazzam bir kitap bu. Kesinlikle öneririm.
MUTLAKA !!!
Faruk Duman'ın son kitabı yazarın İtalya'nın Todi komününde yazdığı bir günce. Yazarın en güzel çalışmalarından biri Todi Güncesi. Muazzam güzellikteki kapağıyla Alakarga Yayınları'ndan çıktı kitap. Minyon, küçük bir Faruk Duman güzelliği.
Bu kitabı üç kez okudum. Çok da severek okudum; çünkü okuduğum bütün Faruk Duman
Aslı Tohumcu ile bu kitabı okuyarak tanışmış oldum.
Memnun değilim diyemem, memnunum; zira özellikle üslûp oluşturmaya çalışan bir yazarın dikkatimi çektiğini söyleyebilirim. Aslı Tohumcu aslında Funda Özsoy Erdoğan'ın bir kitabında gördüğümüz bir konunun aynısını o kitaba kıyasla çok daha rahatsız edici, huzursuz edici, batıcı, zorlayabilen
Claire Keegan'ın bu küçük kitabı edebiyat seven herkes için bir sürpriz; çünkü çok da iyi bir çeviriyle türkçeye kazandırılan bu eser aslında bir çeşit mücevher gibi ışıl ışıl: 80 sayfa bile tutmayan hikâyesinde yaşayan bir karakter yaratabilmek her yazara nasip olmuyor. Ne mutlu bize ki, geçmişi ve geçip giden zaman içerisinde kendi olmak
Samet Çıldan'ın ilk çalışması Kuşlar Kıraathanesi, senelerce insanın yanında taşıyacağı bir kitap. Çok severek okudum her satırını. Yazarın hikâye avına çıkması, hikâye anlatması, konuları değiştirmesi, başka yerlere uzanarak anlatımını büyütmesi, çoğaltması; dilinin sürekli bir merhem sürer gibi, sakin sakin söylemesi, ve kızma anlarında
"Hizmetçi" kitabının tadını alanlar ve kıymetini bilenler için yazılmış olan bu devam kitabında psikolojik gerilim türünün hafif sularında gezmekten keyif alanlar için (suçlarda detay verilmemesi, kandan cesetten söz edilmemesi vb) mis gibi bir hikâye var. Baş karakterimiz Millie bıraktığı yerden yoluna devam ediyor, ve bir kez daha karmaşık ilişkiler içerisinde buluyor kendini. Tamam da acaba her şey göründüğü gibi mi?
Kitapta bir silah, ölümcül bir ilaç, iki ceset ve üç katil var. Müthişti! Elbette öneririm :)
İyi edebiyat eserlerinde aradığımız o tad var ya, o lezzet..işte Hasan Bulut'un Aynadaki Düşman adlı eseri bu tadı, lezzeti sonuna kadar taşıyan bir çalışma.
Kitap bu sene Poyabir'in Kristal Kelepçe ödülünü kazandı. Okuduktan sonra gördüğüm şu ki; kazanmasından doğal ne olabilirdi? Edebiyatı öncelemiş bir anlatımın eserin güzelliğini artırdığı, acelesiz, sakin bir polisiye örneği Aynadaki Düşman. sırf anlatmak amacıyla edebiyatın es geçildiği ya da edebi yetkinliğin bir şekilde elde edilemediği nice polisiye eser arasında Aynadaki Düşman çizgisini edebiyatla çizen bir eser kesinlikle. İyi anlatmak her yazarın harcı değil gerçekten de, polisiye olduğunda ülkemiz için de bu konuda sıkıntılar var, ancak gayret gösteren, üreten de çok insan var. Nice değerli kitap arasında Aynadaki Düşman çıtayı oldukça iyi bir yere çıkarıyor.
Türk polisiyesi ve edebiyat seven herkese kesinlikle öneririm Aynadaki Düşman'ı. Sıhhiye İhsan daha uzun süre buralarda olacak gibi. Tanışmanın zamanıdır.
Aslında yarım bırakmadım. Son 150 sayfa olabilir. Ama bırakmak istedim. bunun bir sebebi var elbette:
Benim okuduğum polisiyeler, özellikle de Türk polisiyeleri yine Reha Avkıran'dan söz edeceğim ama yazarın İnsanlık Hâli adlı kitabında anlattığı ve benim de Türk polisiyelerinde ya da yabancı psikolojik gerilimlerde gördüğüm daha yüzeysel,
