Sefa dogru
@Sefa000001
Kütüphane de okuyor
85 okur puanı
Eylül 2020 tarihinde katıldı
aydınlanmış bir halk yalnızca insanlık onuruna göre muamele görmeyi talep eder.
İnsanın gözü karanlığa alışınca karanlığı fark eder.
Okur Takip Önerileri
Hiç dostum kalmadı, sizin kaldı mı?
Diyor, terk edilmiş bir köyde
Yarısı yanmış bahçe.
İnsanlık öldükçe nufus artıyor.
Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür hanım, şiiridir. Beni konuşmaya zorlama ne olur sözün sularını tüketim ben, kaynağını kuruttum. Geriye büyük bir sessizlik kaldı yüreğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük....
Onlar için geldik biz, günahkarlar için. Doğru yoldan gidenler bizi ne yapsınlar?
Nereye? Neye doğru bakıyorlardı? Kendileri de bilmiyorlardı; bütün bildikleri, boğuluyor gibi olduklarıydı.
"Birbrinizi sevin! Birbirinizi sevin!" diye tekrarladı ısrarla yakarır bir sesle. "Tanrı sevgidir! Ben de onu vahşi sanırdım; ben de, o dokununca dağların tüttüğünü, insanların öldüğünü sanırdım."
Sevgimden başka silahım yok. Neyle savaşacağım yardım et bana.
Ruhun görünmeyeni görmesini ve duymasını engelleyen hep beden olur.
Sana sözünü ettiğim Tanrı manastırdaki değil, evdeki; işte odur Tanrı, gerçek Tanrı, öteki Tanrı'yı, çöldeki o tembel, o kısır budalalara bırak.
Sayfa 92Kitabı okudu
Tanrı hep böyle davranır. Haksızlığın ta derinlerinde, adaletin horgörülen küçük çığlığını sakalar.
Sayfa 49Kitabı okudu
Savaşım da benzemez savaşınıza
Yalın kalem
Dayanırım kelamın kapılarına
Ya simurga ya morg fark etmez.
Ve korkum, o da sizinkine benzemez
Saflar sıklaştıkça korkarım
Anlaşılmaktan korkarım, düşüncelerimden korkarım
Üstelik kırmızı ışıkta cam silen çocukları
Şoförlerden sakınmak zorundayım.
