Şimdiye kadar tesadüf ettiğim insanlardan bir tanesi benim üzerimde belki en büyük tesiri yapmıştır. Aradan aylar geçtiği halde bir türlü bu tesirden kurtulamadım. Ne zaman kendimle baş başa kalsam, Raif efendinin saf yüzü, biraz dünyadan uzak, buna rağmen bir insana tesadüf ettikleri zaman tebessüm etmek isteyen bakışları gözlerimin önünde canlanıyor.
Hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum. Bilseydim, bu mutluluğu koruyabilir, her şey de bambaşka gelişebilir miydi? Evet, bunun hayatımın en mutlu anı olduğunu anlayabilseydim, asla kaçırmazdım o mutluluğu. Derin bir huzurla her yerimi saran o harika altın an belki birkaç saniye sürmüştü, ama mutluluk bana saatlerce, yıllarca gibi gelmişti.
Okur Takip Önerileri
Bence yüz güzelliği denilen şey, yalnızca gülümsemedir.
Sevgili, bir başka güzelsin bugün;
Ay gibisin, pırıl pırıl gülüşün.
Güzeller bayram günleri olur:
Seninse bayramları süsler yüzün.
Dünyaya katlanamadığım zamanlar bir kitap alıp battaniyenin altına kıvrılırım. Beni her şeyden uzaklaştıran küçük bir uzay gemisi gibidir.
Yürüyüp geçeceksin. Ben öyle yaptım, hep yürüdüm. Herkesin her şeyi anlamasını bekleyemezsin. Sen yürüyüp gideceksin. Anlayan anlayacak, anlamayan anlamayacak.
Dünyanın hepsine yetişemezsin ki!
İçim ona nehirlerin denize aktığı gibi akıyordu.
Yaşamak ince iş,
böyle bir toplulukta:
Karanlık ve ürkütücü.
"Yere çakılana kadar kanatlarımın olduğuna inanacağım." Bu inanç yetiyordu ona. Zaten hayat da yere çakılana kadar yaşanan bir şeydi.
Ne kadar çok anladıysam o kadar derinlere battım, sıkıştım kaldım.
Eylemlerin en kederlisidir bir insanın gülümsemeye çalışması.
Seni sevmeyi, dünyanın en güzel şiiri yapacağım.
Gözlerin diyorum o kadar güzel ki bir şiirden alıntı gibi.
