Hey sen,
Bana bak, gel küçük kukla!
Zıpla, kalk, otur.
Küçük kukla, küçük kukla haydi gül.
Şimdi ağla!
Aa gülüyor, bak şimdi de ağlıyor.
Tabii ağlayıp gülecek çünkü BEN istedim! Şimdi yat küçük kukla,
Şu hançer saplanacak bağrına, ıstırap çekeceksin, haydiii!
O hoo, sahiden ıstırap çeker gibi, yoksa duygusu mu var?
Bilmem hiç düşünmedim, fakat sıkıldım ondan.
Öl küçük kukla, Öl!
Ben çok film izleyen biri değilim, rastlarsam televizyonda izlerim ya da çok merak edersem internetten.En yakın sinema komşu ilçemizde ve ne yazık ki gitmeye pek fırsat bulamıyoruz.
Bugün tarzını çok sevdiğim bir yazar olan John Green'in Kağıttan Kentler romanın film uyarlamasını izlemeye gittim.Kitaptan daha çok beğendim doğrusu, bunu da yazmış olayım.
Asıl değinmek istediğim noktaysa şu; bence filmde belirli bir dış görünüş olduğu için karakterleri tam tanıyamıyoruz.Kitap okurken -yazar karakterini eline geçen her fırsatta tasvir etmediği ya da övmediği sürece- aklımda bir görüntü oluşuyor ve öyle kalıyor.Kitabın ortasında durum "Aa ne kadar tatlı burada" demiyorum ama filmde oluyor ve ister istemez karakterin kişiliğinin önüne geçiyor.
Tüm bunlardan çıkardığım iki sonuç var kendimce.Birincisi gerçek hayatta karakter tahlili yapmayı çok seven bir insan olduğumdan bunu kitaplarda da yapmayı seviyorum bu yüzden filmden ziyade kitabı tercih ediyorum.
İkincisi de iyi bir oyuncunun dış görünüşünden öte oynadığı kişiliği benimsemesi gerektiği.Karakter gibi giyinmemeli sadece özelliklerini anlamalı, düşünce tarzını kavramalı ve ona göre hareket etmeli ki bu da içtenliği doğurur zaten :)
*Okuduğum kitapları yorumlamayı alışmışım, filmden çıkınca onu da yorumlayacaktım da anlatacak birini bulamadım :D Bu sitede olmasa kitap yorumlarını içime ata ata delirirdim herhalde.
Bu ileti çokça kişisel oldu, artık gelecekte baktığımda düşüncelerim değişmiş olursa "bir zamanlar" diye başlayan cümlelerim olacak :)
Sevgiler, saygılar :)
Alıp başımı gitmiştim
Koşmuştum Ay'a kadar
Üstümde ter kokularımla
Yorulmuşum germiştim hamağımı
Bahar rüzgarında
Yapraklarını sallayan iki ağaca
Tam gözlerimi kapattım kapatacağım
Diyordum değmeyin keyfime aman ha!
Birdenbire duydum ismini
Hani şu gürültülü takalar geçerken
Sessizlik senin sesinle üzerime gelirken
Çekilin Orhaan Velii geliyor diye
Kulağıma kuşlar fısıldarken
Ya gidin başımdan dedim
Yalan söylemeyin yok daha neler
Aa sonra bir baktım
Gökyüzünü boyuyor biri mavi mavi
Bir baktım deniz yırtılmış dikiyor biri
Uzaktan tanıyamadım ama
Deniz feneri aydınlattı çehreni
Ah ah Orhan Veli
Biliyor musun çok özlemişim ben seni ....
(Reha Başoğul)
arkadaşlar linkli iletilere olan önyargınızdan dolayı bu güzelliği kaçırmanızı istemediğimden bir de burda paylaşıyorum:
Merhaba!
Bugün sizlere Aralık ayımı güzelleştiren bir servisten bahsetmek istiyorum. Öncelikle bırakayım da kendilerini tanıtsınlar: “Biryudumkitap.com, e-posta kutunuza her sabah 5 dakikada okuyabileceğiniz, en iyi hikaye ve
