Her edebiyat tutkunu gibi benim de olmazsa olmazım öykülerdir. Çünkü öyküden öyküye zıplarken, her bir öyküde yaşayan kişiliklere hızlıca bürünerek “farklı hayatların fragmanları”na dalmak, onların duygularını sanki kendiminmiş gibi hissetmek, her birinde kendimden bir parça bulmak bana edebiyatın sonsuz derinliğini ve zenginliğini hatırlatmaktadır.
Üstüne üstlük bu öyküler çok farklı tarzdaysa, işte o zaman edebi şöleni doyasıya yaşamak en büyük ödül...
Ben bu ödülü Özen Yula sayesinde kısacık ama çok yüklü bir kitap ile edindim. Tuhaf görünen ama aslında gündelik ve sıradan insanların duygu ve kişiliklerini teker teker yaşadım. Daha asıl olan ise, şöyle bir durup düşündüğünüzde, tuhaf olan sadece karakterlerin isimleri; yaşananlar değil. Afitap ve Mehlika ile Şengül’ün pavyon yaşantıları, Dirahşan ile Mücap’ın hiç yaşanmayan konuşmaları, Nevvare’nin kendini boşluğa bırakışı ve düşene kadarki gördükleri ve yaşadıkları, Nisyan veya diğer adları ile Üftâde-Rengin’in bebeklikten başlayan kadersizliği, Türesin ve Tayyibe’nin konuşan bakışları ve kaderin ağlarındaki Tiraje’nin rüyası...
İsimler ne kadar tuhafsa, yaşananlar çok daha fazla hayatın içinden...
Teşekkürler Özen Yula... 
Özen Yula
