Ah! Şimdi bir nebze olsun neşeli bir güven
ve kendinden emin bir becerikliliğim var mıydı, yoksa
son haftalarımın aksiliği ve yan çaresizliği mi haklıydı,
belli olacaktı! Ne kaçırmıştı huzurumu? Neydi bu kız
yüzünden, itiraf ediyorum, yine yüzümü terleten, kıs
kançlık, aşk, utanma ve hiddetli bir kederle karışık bu
eziyetli ve sefil his? Samimiyet! Güler yüz! Neşeli ve
alımlı kendini beğenmişlik, kahretsin, yetenekli ve mutlu
bir insana nasıl da yakışıyordu bunlar!
Ah samimiyet, ah samimiyet!..
senin olmadığın yerde hiçbir şeyin gerçeği kalmıyor!
Necip Fazıl Kısakürek
