İran Masalları Hakkında-2 | Kubilayhan Yalçın..
Ahmet Yaşar Ocak, Osmanlı İmparatorluğunda Marjinal Sufilik: Kalenderîler adlı çalışmasında şöyle diyor:
*
“Hacı Bektaş-ı Veli’nin tıpkı Barak Baba gibi, yarı çıplak, saçı sakalı, kaşları kazınmış, ama uzun ve gür bıyıkları olan bir Haydari şeyhi olduğunu kabul etmemiz gerekiyor. Hiç şüphesiz bu portre, klasik Bektaşi ikonografisinde iyice yer
Kırgın Fısıltılar
Tahta kurusuna saygım arttı yalnız... :)
Küçük böceğe dokunmadım ve çetin talihi, müthiş cesareti hakkında hayretle düşünceye daldım:
Hiç şüphe yok ki aslan bile bu bir kahve damlası kadar küçük hayvandan daha fazla cesur değildir.
............
Her hayvanın avı kendisinden daha küçük ve daha müdafaasız bir mahlûkken; tahtakurusunun gıdası kendisinden bir milyon defa büyük kuvvetli olan insanın derisi altındadır. Ne ağlanacak talih!
Şamil, Allah tarafından vazifelendirildiğine emindi ancak şahsen hırslı bir mizaca sahip değildi. Güç ve itibarı, sadece Allah'ın iradesini uygulamak için istiyordu. Müritçiliği ihya edebileceğine ve Kafkasya'yı bağımsızlığa kavuşturabileceğine inandığı herhangi bir liderin emrinde tevazuyla hizmet edebilirdi. Bu iki dava söz konusu
LOĞMANNAN GURUGAFA
Vahdın birinde bir Loğman Hekim varıydı. Bu çayın kanarında çiçeh tofluyurdu. Bahdı, suyun üsdünde bir Gurugafa üzereh gelir Bu Gurugafa dědi; "Gırh gan ělemişem, gırħbirinciyi de ělesem, gerehdi." Loğman Hekim dědi, "Yav, bu gafa, derisi tökülmüş, içi çürümüş bu ne děmehdi?" Bu guru gafanı getdi bir daşın altına ġoydu, ezdi.
Sayfa 185Kitabı okudu
