"İnsanlar işlerine gelmeyen olayları ya da daha doğrusu unutmalarının işlerine geleceği olayları o kadar sık unutuyorlardı ki..."
"Kelimeler en çok sahibinin kalbini yorardı. Kelimeler, onları var eden insanların kalbindeki zincirleri kırar; yine kelimeler, bir gün onları var eden insanların kalbini o zincirleri kırdığı gibi kırardı.
Kendimi bir yazarın parmaklarında can bulan kelimeleri giymiş bir roman sayfası gibi hissediyordum. Bazen o yazar, kelimeleri öyle çok hissederdi ki, ben tüm kelimelere rağmen kendimi onun önünde çırılçıplak hissederdim. Bazen yazar kelimeleri öyle çok mahvederdi ki, parmaklarını harflerden çektiği an ellerini koyacak bir yer bulamazdı..."
(Yann Tiersen - La Valse d'Amélie)
Neredeyse tüm küçük çocuklar, tıpkı Amelie gibi, bir sayı dizisini tekrarlayabilirler: Bir, iki, üç, dört, beş. Ve onlar bunu yaptıklarında, tomurcuklanmakta olan Einstein'larımızın yüzüne sevinçle bakarız. Öte yandan bu sözcüklerin yalnızca bireysel şeyler değil de, bireysel şeylerin "kümesi" olduğunu anlamak çok uzun bir yolculuktur.
Sayfa 102Kitabı okudu
Parmak göğü gösterirken yalnızca aptallar parmağa bakar.
Amelie filminden
İnsan, zamanı durdurmak istediği yere aittir.
Amélie (2001) 🎥
Chateaubriand'ın da yalnız bir kitabı okunmaktadır. Kendisini anlattığı kitabı, yani Mezar Ötesinden Hatıralar*, Natcbez'lerin René'sinden Amélie'nin kitabından, Din Şehitleri'nin Eudore'udan tutunuzda tâ Son İbni Sirac'a** kadar bütün kitaplarında kendini tasvir eder. Dehasının o muhteşem yalnızlığı içinde, bu dünyada kendisinden ve kendisinin
