Acı duyabiliyorsan canlısın, başkalarının acısını duyabiliyorsan insansın... 
Lev Tolstoy
Bir yandan kafasının içinde yaşayan sesle mücadele eden bir radyo programcısı bir yandan da programa bağlanan dertli insanları dinlemekte ve onlara deva olabilecek uygun cevaplar aramaktadır. Ancak bazı dertlere hiçbir cevabın yeterli olmadığını fark ediyor. Sanırım kafasındaki ses de bunu fark ettiği zamanlardan birinde gelip yerleşiyor.
Kir pas içinde, belki yanlış yolda olan kadınlara, genç kızlara, genç erkeklere; perişan haldeki annelere, babalara; boyundan büyük işlere kalkışan, okula gitmeyen çocuklara acıyarak hatta kınayarak bakan gözlerimize yeni bir filtre takıyor 
Tarık Tufan ve perde arkasında sesini çıkarmayan, çıkaramayan, sesi çıkması engellenen, sokakta yürürken yanımızdan geçen ama kendini belli etmeyen, belki bizim fark etmediğimiz ya da fark etmek istemediğimiz yüzlerce, binlerce insanın gerçek ve muhtemel hikayeleri içine atıyor.
Kitap bize 90lı yılları anlatsa da halen aynı acıların ve belki daha fazlasının günümüzde de yaşandığını görmek oldukça acı bir farkındalıktı benim açımdan.
Ve kitaptan bir alıntı:
"Kimseye bir şey söyleyemem, işin kötü tarafı. Aldırma diyecekler, geçer deyip geçiştirecekler.
...
Her acı çekene hayatın devam ettiğini hatırlatıp durmalarından nefret ediyorum. O anlarda hayat devam etmiyor aslında. Sen durduğun anda hayat da duruyor. Ama sen yitirmeye devam ediyorsun."
(Sayfa 101)
