On iki yıl önce vaktinden evvel yaşlanan annem Montreal’de öldü. Zaten iki kez ölmüştü: İlkini West Mount’taki evimi terk ettiğinde, ikincisini de babamla vedalaşmak zorunda kaldığında tatmıştı. Son yıllarına biraz neşe kattığımı düşünmek istiyorum ama ona olan olmuştu çoktan, “hayatın öteki yakası”yla bağları çok daha güçlüydü.
Buhara emirinin sürgün yılları
Yeni yüzyılla birlikte gelen yeni fikirler ve güçlü değişimler sonucunda tahtını kaybeden emir, 1921 Mart'ında, yanında 300 kadar askeriyle birlikte Afganistan'a geçmek zorunda kalmıştı. Amacı, başta Afganistan olmak üzere yabancı ülkelerden yardım sağlamak ve Buhara'daki koşulların düzelmesi durumunda
biri memet biri mehmet
BİRİ MEMET...
'Memleket' şiirinde 'oğlum, sana sesleniyorum - işitiyor musun? - Memet! Memet!' diye seslendiği, oğlu Memet Hikmet'tir.
Nâzım Hikmet, uzun bir sürgünlüğe çıktığında, Memet henüz 2,5 aylıktır. Babasını ikinci kez Varşova'da gördüğünde ise 10 yaşındadır. Babasını son kez, bir
Son
O anda ve gecenin sona ereceği o saatte, düdükler öttü. Bunlar benim artık hiç aldırmadığım başka bir dünyaya doğru yola çıkıldığını haber veriyorlardı. Çok uzun zamandan beri ilk kez annemi düşündüm. Bir ömrün sonunda niçin yeni baştan “nişanlandığım”, niçin yeniden başlama oyu nunu oynadığını anlar gibi oldum. Orada, hayatların sönmekte olduğu o bakımevinin etrafında da akşam, hüzünlü bir huzur ânı gibiydi. Ölüme o kadar yakınken annem, orada kendini her şeyden azade ve her şeyi yeniden yaşamaya hazır hissetmiş olmalıydı. Hiç kimsenin onun arkasından ağlamaya hakkı yoktu. Ve ben de kendimi her şeyi yeniden yaşamaya hazır hissettim. Sanki bu büyük öfke içimdeki kötülükleri söküp atmış, ümitleri boşaltmış gibi, bir takım işaretler ve yıldızlarla dolu bu gecenin karşısında, içimi ilk defa olarak dünyanın tatlı kayıtsızlığına açıyordum. Onun bana bu kadar benzediğini, âdeta bir kardeş gibi olduğunu hissedince eskiden mutlu olduğumu, hatta şimdi de mutlu olmaya devam ettiğimi anladım. Her şeyin tamam olması ve kendimi daha az yalnız hissedebilmem için, idam günümde çok seyirci bulunmasmdan ve bunların beni hınç dolu haykırışlarla karşılamalarından başka isteyecek bir şeyim kalmamıştı.
Sayfa 110 - can yayınlarıKitabı okudu
When baba when ?
Gözlerimi kapattım ve üstüne koydum ellerimi. Unutmaya, şimdiyi geçmişte unutmaya çalıştım. Düş kurarken, çocukluğumun ve gençliğimin anıları teker teker canlandı gözümün önünde; tatlı, sakin, canlı anılar, beynimin içinde burgaçlanan, karanlık ve karmaşık düşünceler girdabı üstündeki çiçekten adacıklar gibi...
Val-de-Grâce’ın kararmış kubbesinin
Geceye bir şiir bırakmak istedim. Bölmek istemediğim bir şiir..
ve bu benim
yani bir yalnız kadın
ve soğuk bir mevsimin eşiğinde
belirsizliğini anlamanın başlangıcında, tüm yeryüzü varlığının
yalın ve kederli umutsuzluğunu, gökyüzünün
güçsüzlüğünü, bu betona kesmiş ellerin
akıp gitti zaman
gitti zaman ve saat tam dört kez çaldı
dört kez çaldı
aralık ayının yirmisi bugün
ve artık mevsimlerin gizini
şiir adı=soğuk mevsimin başlangıcına inanalımKitabı okudu
