ANNEYİ ÖLDÜRMEK SURETİYLE KARISINA DERS VERMEK
Qingshan komününde dört kişilik bir aile yaşıyordu: Anne Wang, oğul Wang, karısı Tarçın Çiçeği ve küçük oğulları.
Bay Wang, bölgenin tarım makineleri fabrikasında çalışıyordu. Anne Wang ile gelini Tarçın çiçeği arasındaki ilişkiler, havadaki pozitif ve negatif elektrik yükleri arasındaki ilişkiye benziyordu.
Bir araya geldiklerinde şimşekler
ince bi yağmur caddem anlık
en az gözlerim kadar ıslak
geceleri yağdım huzurdan ırak
bu kez dert değil mutluluktan
inan korkum yolumdan uzak
bi yol bulur da kaybolursan
yerim yurdum yok olursan
51. Eyalet ve Gerçekler (uzun ama buna değer)
Jeffrey'ye bakıp yeniden oturmasını işaret etti. Kendisi de yerine geçti.
Profesör, Amerika sizce de bir şekilde yolunu kaybetmedi mi? Atalarımızın dağlara taşlara kazıdığı idealler yozlaştırılmadı mı? Unutturulmadı mı? Değersizleştirilmedi mi?"
Jeffrey başıyla onayladı. "Bu görüşte olanların sayısı her geçen gün
Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
Bir yerden sonra keyif almaya bakmıyorsun.
Sefaletin sefaletini felaketin felaketini düşünüyorsun
Evinde oturmayı seviyor dışarı çıkmayı istemiyorsun
Bir yerden sonra kısacık konuşuyor küçücük hareketler yapıyorsun
Telaşından heyecanından duygu taşımlıklarından
Fazlalıkları kesip atıyorsun.
Evindesin kahvaltını etmiş beklemedesin
Televizyon açık
Ezana yarım saat falan var, son pideleri veriyoruz artık. Kan ter içinde kaldım acemilikten... Bir pide daha sardım, uzattım önümdeki müşteriye. Dalından kanatlanan kuş gibi bir ses, ‘Bir ekmek alabilir miyim?’ dedi. Nasıl güzel göz, nasıl güzel yüz, nasıl güzel ses... ‘Ekmek mi?’ dedim. Ekmek yok. Pide var, ekmek yok. ‘Ekmek yok mu?’ diye ustaya
Jacques’ın yüzüme yaklaşan bıyığıyla aç dudaklarını gördüm aynada. Derinden sarsılarak yüzümü yüzüne yaklaştırdığım anda karşımda –evet, aynen olduğu gibi söylüyorum, kulak verin, gerçek bu çünkü–, karşımdaki balkonda, camın arkasında, serseme dönmüş beni seyreden annemi gördüm. Çığlık atıp atmadığını bilmiyorum, bir şey duymadım, ama geriye doğru düştü ve düşerken başı balkonun parmaklığına takıldı...
Bunu son kez söylemiyorum, dedim ya, kendimi neredeyse ıskalıyordum, gerçi iyi nişan almıştım, ama kötü ateş ettim. Yine de mermiyi çıkaramadılar, kalpte komplikasyon başladı. Fakat daha bir hafta bu şekilde kalabilirmişim, bu bir hafta boyunca olayın başlangıcını didiklemekten ve sonunu görmekten başka bir şey yapamayacağım. Keşke annem işlediğim başka günahları görseydi, hatta bu günahı görseydi de aynadaki yüzümün mutlu ifadesini görmeseydi. Yok hayır, görmemiştir... Tesadüftü sadece... Beni görmeden birkaç saniye önce felç geçirmiştir... Görmedi... İmkânsız görmüş olması! Her şeyi bilen Tanrı bunu istemezdi....
Sayfa 164 - Marcel ProustKitabı okudu
limonlu dondurma
İşte böyle kuzum, anlayacağın şu ömrümde pek çok şeye göğüs gerdim. Hani diyor ya Ahmet Arif; aç kaldım, susuz kaldım. Parasız kaldım. Annem, babam, seninle de tanıştırdığım küçük kız kardeşim, üniversite arkadaşlarım, bir masada gülüp eğlendiklerim; benim de figüranlığını yaptığım, kimi zaman ana karakterlerinden olduğum onlarca güzel insanın
18 MART ÇANAKKALE DESTANI
18 MART ÇANAKKALE DESTANI
Şair Mesut Kılıçoğlu
Çanakkale’yi yazıyorum size,
Selâm olsun tüm şehidlerimize.
Anlatacağım yiğit Mehmetleri,