İşte büyük bir ant sana bu değnek üzerine:
Sayfa 10 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okuyor
"Ben de bu bahar hiç kelebek görmedim. Kendim için değil, benim gibi olanlar
için, bütün Türk kızları için, bütün Türk kızlarının talihi için bakacağım."
Hayattaki her gülünç şeyin altında görünmez bir facia yok mudur?
Zaman geçtikçe hafifleyecek yerde daha çok ağırlaşan bir vicdan azabı duyarım
Yemin.
'
Çatlamasın diye vurulan atlara ve dinim gibi inandığım vicdanıma ant olsun,
Evin bildiğin göğüs kafesime rüzgâr dahi değmedi..
Derinlerine yuvarlandığımız karanlık uçurumun, bu ahlaksız ve bozukluk, vefasızlık ve bencillik, adilik ve miskinlik cehenneminin dibinde karamsar ve yabancılaşmış kıvranırken saf ve nurdan mazi, kaybolmuş bir cennetin hakikatten uzak bir serabı halinde karşımda açılır...
Erken kalktığım açık ve bulutsuz sabahlar herkes gibi bana da çocukluğumu hatırlatır.
Bu şiir sahnelerinin sonu, hemen daima, Namık Kemal’in o hem ümit, hem bir ant olan meşhur mısraıyle biter:
«Ölürsem görmeden millette ümit ettiğim feyzi, Yazılsın seng-i kabrimde vatan mahzun, ben mahzun.»
Sayfa 84
Bu iki vücut eski ve yeni Türk kadınlığının karamsar ve teselli kabul etmez iki örneğiydi.
Biri, bir asır evvelki neslin son örneği, hayattan ziyade ölüme ve unutuluşa ait bir hatırası...
Diğeri, bugünün, bir asırlık mecburi ve uğursuz gelişmenin, başkalaşmanın narin ve tatmin olunmaz bir çiçeğiydi...
"...lakin insanların hayvanlığına nihayet yoktur!"
"Ben de bu bahar hiç kelebek görmedim. Kendim için değil, benim gibi olanlar
için, bütün Türk kızları için, bütün Türk kızlarının talihi için bakacağım."
Mademki "gelişme"den sakınmak mümkün değildi ve gelişmeyse mutlaka değişmek, mutlaka eskiye benzememekti, o halde asırlarca evvelki Türk kadınlığı da ilkel halinde kalamazdı....
"Ah... Eski günleri, eski saadetleri düşünüyordum."
Şimdi şaşkın ve mustarip bir nesil.. Her şeyden nefret eden, her şeyi fena gören, her şeyi karanlık gören, berbat, hasta, tedavisi imkan haricinde bir nesil..
Her şey yalan, her şey sahte, her şey taklit oldu...
Saadet uzak bir hayale, yetişilmez bir hülyaya dönüştü...