MİLYON KERE AYTEN
Ben bir Aytendir tutturmuşum oh ne iyi
Aytenli içkiler içip sarhoş oluyorum ne güzel
Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin
Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor
Şarkılar söylüyorum
Şiirler yazıyorum Ayten üstüne
Saatim her zaman ya Aytene beş var
Ya da Ayteni beş geçiyor
Ne yana baksam gördüğüm o
Gözümü yumsam
Sayfa 19 - Alpay yayınları ikinci baskı
Sadettin Teksoy
“Ayşen, Ayten, Aysun, Gülişah! Hadi bakim, bacaklarından yukarıya doğru bedenine giriverin hanım kızımızın!", diye ortalık yere yüksek sesle konuşuyor Cevat hoca. Kim bu Ayşen, Ayten, falan filan? Meğerse hocanın teşhiste bulunan doktor cinlerinin adları imiş bunlar. Eh, müslüman mahallesinde salyangoz satılamayacağı gibi, Türkiye'de de hani o kitaplarda adı geçen “Behruşyaşin, Efremaşin" gibi cinlerle ticaret yapılamıyor olmalı, diyoruz. Şimdi bu görünmeyen Ayşen, Ayten cin kızlarımız neden Çiğdem hanım kızımızın genellikle adet olduğu üzere ağzından veya kalbinden değil de bacaklarından yukarıya doğru muayeneye başladıklarını anlamaya da ilmimiz yetmiyor. Allahtan, hocanın cin tayfası erkek cinsinden değil. Yoksa, rezaletin boyutu daha da büyüyecek!
Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin
Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor.
Ben bir Ayten'dir tutturmuşum
Oh ne iyi
Ayten'li içkiler içip
Sarhoş oluyorum ne güzel
Hoşuma gitmiyorsa rengi denizlerin
Biraz Ayten sürüyorum güzelleşiyor
Şarkılar söylüyorum Şiirler yazıyorum
Ayten üstüne
Saatim her zaman Ayten'e beş var
Ya da Ayten'i beş geçiyor
Ne yana baksam gördüğüm o
Gözümü yumsam aklımdan Ayten
O ana kadar sessiz kalan Ayten Sultan Yahya'nın bu iması üzerine toparlak vücudunu bir atlet zarafetiyle koltuktan fırlatıp ortaya bomba gibi düştü.
Sayfa 347Kitabı okudu
babam kemiklerimi kırmıştı nevzat'la konuşuyorum diye, namık'la neden yatmamıştım; - orası eriyip gitmiştir bile toprakta beni bilmeden- parkta bir adam yağmurluğunun önünü açıverip göstermişti ilk kez, gözsüz burunsuz, mosmor bir tulumcuk, karanlık boğuğu ağzından salyaları asılıyordu, çığlıklar kopardı gepgergin bacakları bana, annem yetiştiğinde sıvışıvermişti, geceleri binlerce geceleri, o adamdan binlerce, parkta, sımsıkı duvarında ağaçların, sıkıştırarak beni, ama ben en hızlı koşmamla kurtulurken, onlar takip kırmızı ve kara çizgili kanatlarını, tüm sonbahar yaprakları olarak; hooop! hooop! hooop! orama, burama, orama, burama, bense anne! anne! anneee!... dilim dişlerimi yaramadan çıkıp dışarı, sesim ses olamadan, yıllar sonra ayten'le giderken liseye, geçerken o parkın önünden, o adamdan çıkınca önümüze, ''hadi ordan pis hayvan!'' gülüp geçiliyor...
Sayfa 13
