Hayat çok güzeldir. Fakat geçici. Yaşamak çok cazip, fakat sonunda ölüm gerçeği. Her şeyi ile güzel bulduğu ve çok sevdiği dünyanın ve hayatın ne zaman biteceği, sonunun ne olacağını bilmemek Cahit Sıtkı'yı dehşete düşürür. Bu düşüncelerle "Otuz Beş Yaş" şiirini yazan Cahit Sıtkı, "Fanî Dünya" adlı şiirinde bu gerçeği
Sayfa 67
meşeler fısıldaşıyorlardı
onlardan duydum
"o ölecekti" diyorlardı
lanetli mi oldun?
dışarıda oturuyordum
köpek havladı
yönümü göremiyordum
Bu kitabı seninle gönderiyorum
Geçeceğin yerlerden
Belki o da geçer diye:
Gece ışıklarının fısıltıları altında
Tarihi sokaklarında
Senin Fransa'nın
Simone,bu şiiri de oraya gönderiyorum
Benim de bir parçam seninle gelsin diye.
Bodrum'da ancak gece 12'ye kadar elektrikler yanardı eskiden. Gece yarısı jeneratör dururdu ve şimdi sabahlara kadar süren o iğrenç şamatanın yerine; rüzgarın ve denizin sesi, daracık sokaklarda birbirlerine sarılıp yürüyen geç aşıkların fısıltıları duyulurdu eskiden.
Ben fısıltıları sevmedim hiç
Avazım çıktığı kadar sevdim
Avazım çıktığı kadar ağladım
Susmak bana göre değildi
Ben hep taştım, köpürdüm
Ben hep coştum, çağladım
gözleriyle cellat
kalın mavi camdan bir duvara çarptım
hay allah / gözleriniz değil miymiş
üç gün üç gece oturdum resmini yaptım
bir de baktım paletimde mavi boya bitmiş
çünkü ne yeşim mavisi ne kum mavisiymiş
gizemli yanı dolu / hayli karışık bir iş
neden sonra lacivert anaforlar saptadım
arada pırıltılar leylak rengi meneviş
böyle göz mü olurmuş galiba karıştırdım
korkulu bir yolculuk bu / bir cehenneme iniş
mavi ala dönüşüyor biraz da mor yakaladım
ince bir yürek telaşı bir göğüs geçiriş
hayranlık korkuyla sanki yer değiştirmiş
bir ıslık duyuyorum jilet gibi bilenmiş
hain fısıltıları birden anlayamadığım
sehpanızın altındayım idamıma hükmedilmiş
