Az önce akışta bir iletinin altına yazılan yorumları okudum ve bir kez daha ‘Bütün umudum gençliktedir’ diyemeyeceğimizi anladım. Artık diyemiyoruz. Ortaokul, lise farketmiyor, gençlerimizin ağzı küfür dolu, akıllar beş karış havada, saygı yok, sevgi zaten hiç yok. Her cümleyi yanlış yorumlayıp savunmaya geçiyorlar. Savunma yapmayı da bilmiyorlar, direkt küfürle karşılık veriyorlar. Fikirle münaakaşaya giremeyecek kadar boş, artık düzelemeyecek kadar bozuklar... Biz okullarda bu kadar korkunç ne yapıyoruz da ilkokuldaki masum yavrucaklar birkaç yıl sonra bu hale geliyor? Aklım almıyor. İlk görev yerim bir köy okuluydu. Orada yaşadığım her şey, bana ‘inanmayı’ öğretmişti. İnanıyordum bir gün her şeyin güzel olacağına. Ve artık inancımı kaybettim...