Okuyorum. Hastalık gibi bir şey bu. Elime ne geçerse, gözüm neye değerse okuyorum.(s:9)
sosyalist işçilerin rejimi devirmek için çıkardığı ayaklanma, Sovyet ordusu tarafından bastırılınca, siyaseten faal olan kocası ve dört aylık çocuklarıyla Macaristan’dan kaçıp İsviçre’ye yerleşti. Bir yandan fabrikada çalışan, bir yandan da Fransızca öğrenen Kristof 1970;li yıllarda tiyatro oyunları yazdı
Yazar..
Macaristan’daki ilk mutlu yıllar, savaş sonrası yoksulluk, yatılı okul dönemi, “çocukluğun gümüş ipliği”nin kopuşu, Stalin’in ölümü, sürgün, Lozan yılları, yeni bir ülke, anadil ve düşman dil.... 
Agota Kristof bebeği ve kocasıyla yirmi bir yaşında sığınmacı olarak yerleştiği İsviçre’de hiçbir zaman tam anlamıyla hâkim olamayacağı, asla kendine ait kılamayacağı, ne yazabildiği ne de okuyabildiği düşman bir dille tanışır...
Fabrikada herkes bize iyi davranıyor. Gülümsüyorlar, konuşuyorlar bizimle fakat hiç birşey anlamıyoruz.
Çöl burada başlıyor işte.Sosyal çöl,kültürel çöl... (S:33) 
Okumaz Yazmaz
Bundan böyle kendini bir halkın parçası hissedemediği gibi ötekilik hissini de her daim içinde taşır..
Annemden babamdan, oğlan kardeşlerimden ayrı düşüp yabancısı olduğum bir şehirde yatılı okula başlayınca, ayrılığın acısına dayanabilmek için tek bir çözüm kalacak bana: Yazmak.(s:14) Okumaz Yazmaz
Kısacık dolu dolu bır kıtsp bır göçmenin yenı yerınfrkı otekiolma düşüncesi yaşadığı zorluklarını anltmıl yazar okura#buyurun
