İlk defa bir Necati Cumalı kitabı okudum. Hiçbir beklentiyle başlamadım. Sadece yazarı merak ettim ve okumak istedim. Tabi ki tek kitapla yazarı tanımak mümkün değil ama az da olsa bir izlenim oluşturmak için Yalnız Kadın iyi bir başlangıç oldu. Yalnız Kadın’ın da içinde bulunduğu kısalı uzunlu birçok hikayeden oluşuyor kitap. Aşka, ilişkilere, toplum yaşantısına, inanışlara, geleneklere, şehir yaşantısından taşra yaşantısına kadar pek çok konuya dair gözlem ve düşüncelerini dile getirmiş sevgili Necati Cumalı. Okuyan her insan ‘aa oralarda da mı bu böyleymiş?’ veya ‘arkadaş hepsi mi aynı olur?’ gibi cümleler kuracaktır kendi kendine. Çünkü öykülerin içindeki karakterler sadece kurgu değil insanın ta kendisi. Hani sevgili Haldun Taner’in Sait Faik Abasıyanık için söylediği meşhur bir sözü var: ‘Sait Faik, Burgaz çalılıklarından çekti bir kızılcık dalı kopardı, kalem gibi yonttu, ucunu yaşama batırdı ve yazmaya koyuldu.’ diye, işte Necati Cumalı da tam olarak bunu yapmış. Kalemi, tamamen hayat. Tamamen insan. Tamamen biz.
Bu şekilde kendimden bir parça hissettiğim kitapları okuduktan sonra bitmesine üzülüyorum. Hem etkisi epey bir süre geçmiyor hem de sonrasında bu tadı verebilecek kitaplar aramaya koyuluyorum. Sanırım durum hikayeciliği beni kendine çekti iyice.
En beğendiğim öyküler ise şunlar:
Yalnız Kadın
Güvercinler
İlk Balosu
Prenses Elizabeth’e Ne Hediye Göndersinler?
Tiyatrocular
İstanbul
Keyifli okumalar dilerim.
Cemal Süreya Az kelimeyle çok şey anlatmayı bilen biri.
‘’Daha nen olayım isterdin.
Onursuzunum senin’’
İşte burada benim istediğim şeyi az ve öz şekilde yazmış ise benim için
