Yol uzun...
"Seyahatin önündeki tek engel kapının eşiğidir." diye bir Bosna atasözü duymuştum bir zamanlar. İşte o eşiği aştığın anda başlar hikayen ve 
Rasim Özdenören aşılan o eşik sonrası yolculuk hikayelerini almış kaleme...
Peki burada "eşik" sadece kapı önü müydü..?
Karar verme, adım atma, ikna olma süreci de bir eşikten atlama değil
Bir kapı... Bir adım...
Hangi maske hangi yüzü saklıyordu acaba? Ya da hangi yüz hangi maskeyi? Binlerce yüz ve o binleri kapatan binlerce maske...
İnsan olmak bunu mu gerektiriyordu yoksa buna sığınmak insana mı kalmıştı muamma. Çünkü yüzler de, maskeler de, ölüm de, AŞK da, ihanet de, acı da, sevinç de insanla vardı. O neredeyse bu saydıklarım da oradaydı.
Ansızın Yola Çıkmak . Adına tam da uygun gelen 12 öyküyü kaleme almış yazar. Yola çıkmak bir kapıyı aralamakla başlar nihayetinde. Kitap da bir kapının önünde başlıyor. Bu süreçte insan hem kendi içine, hem dünya üzerinde herhangi bir yere hem de ahirete yolculuk ediyor. Dedim ya işte insan varsa bir yerde insana dair her şey vardır diye. Yeri geliyor ailesini anlatıyor, yeri geliyor sevdiğini anlatıyor yazar, ya da bir yolculuk sırasında karşısına gelen herhangi birini...
Ama en çok da duyguları.
Ansızın gelenleri...
Aşkı...
Nefreti...
Ve nihayetinde ölümü anlatıyor.
Bundan ötesi..?
Bundan ötesi yok.
Her şeyin bir sonu varken buradaki öykülerin bir sonu yokmuş gibi geliyor ama. Eksik kalınmışlık hissi... Belki de içeriğindeki karmaşayı ancak böyle çözebilirdi yazar. Neticeye bağlamadan olduğu gibi bırakarak.
Rasim Özdenören kalemi bu kitapta size biraz melankolik gelebilir. Ama eğer ki aşinalık varsa, öyküler sizi hem içine çeker hem de uzun uzun düşündürür...
๑ Keyifli okumalar...
