İyiliğinden, his insanı olduğundan şüphe etmediğiniz ancak bazı görüşleri size çok ters gelen insanlar olur. Bu belki babanız, anneniz, bir aile dostunuz, enişteniz ya da arkadaşınız olabilir. Sizinle uyuşmayan o kısmını göz ardı ederek, gün yüzüne çıkmasına pek de izin vermeden yine de seversiniz bu kişiyi, onunla keyifli sohbetler geçirirsiniz. İşte bu kitabı okurken durumumuz bundan ibaretti.
Dine imana dayandırdığı, alıntı olarak ayet kullandığı yazılara ilgimi anında kaybettim. Öyle keyfi bir bahis açma şeklinde olanlar hadi neyse de meselenin özünü bu şekilde ele aldığı yazılar "Ulan bu Ahmet Abi hoş sohbet adam ama işte şu huyu..." dedirtti bana. Yine de gündelik hayatta gerçekleştirdiğim herhangi bir sohbetin ilgimi çeken konulardan bahsetme oranından yüksekti kitabın geneli. Hele bazı kısımları çok sevdim. Deneme kitabı okuyacaksın içinde neler olsun diye sorsalar herhalde "trenler dağlar ve şehirler" cevaplarım içinde olurdu ki yazar bunları çok sevdiğim cümlelerle ele aldı.
Ya insanlar bu işi yapıyor ya da ben kendi kendime ayrı bir anlam yüklüyorum. Bu kitabın son cümleleri de üzerimde bir güce sahipti. Şöyle diyor:
Rastladığınız ilk kaldırım sergisinden bir kitap alın ve kaldırım güllerinden hiç değilse birini kurtarın; sevaba erersiniz. Fikrin, şiirin, sanatın, ilmin ve edebiyatın yaralı yüreği, hala haşin rüzgarlarda sararmış yapraklar savuran kaldırım sergilerinde atmaktadır.
Dediğini yapacağım. Rastladığım ilk kaldırım sergisinden bir kitap alacağım.
