"Ey, okur! Bu noktaya kadar, hiç bilmiyorum, neler düşünerek, neler anladığını sanarak okuduğun bu defterin tümüyle bir kurmaca olabileceğini de unutma!" diye kitabın sonlarında hatırlatıyor yazar. Fikrimce, insan gönlünden geçirmediği duygulari yazamaz. --"İnsan başından geçmeyeni yazamaz!" Kitap okumanın yeri, zamanı var mıdır? Bilemiyorum. Fakat bu kitabı alelade okuyamıyor insan. "Kendi'nle" baş başa kalmayınca sanırım okumamak gerekiyor. En azından kendim bunun farkına vardım. Aşkın mı, ayrılığın mı yoksa özlemin mi? Felsefesiydi yazanlar ya da felsefeyle aklın reveransları mıydı? Bu sorulardan kendimi epey rahatsız ettim.
Yazarın, dili kullanma yeteneği ve Türkçenin kendini kullandırma hevesi içinde, kelimelerle duyguların harman olup duygularınızı savurduğu bir içerik de başka bir okumaya değer durumdu.
Aslında her okuyan kendi çıkarımını ayrı yapacak. Her okuyanın aklında bambaşka anlamlar gezinecek.
Sözün özü, okunduğunda insanda kendinden bir şeyler bulduran bir kitap. Belki sizin de vardır tuttuğunuz defterler. Hislerinizi anlattığınız, içinizi döktüğünüz ya da dost olduğunuz...
Bu defterlerin ortak felsefesi galiba bu kitapta...
"İnsan nereye giderse gitsin, kendini de götürür." dediği yerdeyim yazarın. Bambaşka yerlere gitmek ister de kendinizi unutursanız, bu kitaba bir göz atın derim.
Keyifli okumalar.
Puslu Kıtalar Atlası
Eflâtunî bir girdap içinde büyük daireler çize çize derinlere doğru efsunlanmış ve yarı-anestezik bir halde duhul ederken birden son sayfaya gelmemle birlikte geceyarısının bir kör
